________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
૭૨
બો ન ધમ પ્રકાશ
[ પોષ-મહા
કર્યા વિના આગળ પગલું ભર્યું. ત્યાં તો એક પગરખું કાંટામાં ઝલાઈ ગયું, વાંકે વળી કાઢવા માંડે છે ત્યાં એક શૂળ પગના તળિયામાં ભેંકાઈ. સંતના શબ્દો સાંભળવા નહોતા એટલે કાને હાથ દઈ ચાલવા માંડેલું પણ ઉપરના બનાવથી ન-કે હાથ કાન પરથી ખસેવા પડ્યા. ઉપદેશમાંનાં નિમ્ન શબ્દો ઈચ્છા નહી છતાં સંભળાઈ ગયા ‘દેવતાના કંઠમાં રહેલી પુષ્પમાળા કરમાતી નથી અને તેઓ જમીનથી અદ્ધર રહે છે..? - જરદી, જી, શળ કાઢી, પગરખું ઠીક કરી, છુપા-છુપાત એ ગૃહસ્થ આગળ નીકળી ગ, પુનઃ કાનો પર હાથ દઈ દીધા અને જાણે એક મહાન આપત્તિમાંથી યે એમ માનતો આગળ વધો. એની આ જાતની વિચિત્ર વલણ સંત સાથેની મંડળીમાં નજિકના આગળના ભાગમાં ઉભેલા એક વિચક્ષણ પુરુષની દ્રષ્ટિથી છૂપી ન રહી. ઘેરી માર્ગ છેડી, આ મહાત્માનો ઉપદેશ શ્રવણ કરવાની અમૂલી તક સજી, અને કાને હાથ મૂકી ગુપ્તપણે આડ માગે પસાર થઈ જનાર વ્યક્તિ ભેદી હોવી ઘટે. એ અંગે તપાસ કરવી જ જોઈએ. તરત જ ઉપદેશ પૂરો થતાં એણે પોતાના એક સાથીને બાજુએ એલાવી પિલા ગૃહસ્થની પાછળ રવાના કર્યો.
વર્ણવાતા પ્રસંગમાં ખાસ સ્પષ્ટીકરણની અગત્ય નથી. સડક માર્ગે જે ગૃહસ્થ જતે જોઈ ગયા એ અન્ય કોઈ નહીં પણ વાર્તાનાયક રોહિણીયો ચોર પોતે જ છે. વેશ-પરિવર્તનની કળામાં નિષ્ણાત એવો તે દિવસે ગૃહસ્થને શોભે એવા પિશાકને ધારણ કરી, રાત્રે ખાતર પાવાના સ્થળનો તેમજ પકડાઈ ન જવાય તેવી અન્ય કાર્યવાહીનો પ્રબંધ કરતે. એના પિતાના મરણ પાછળ લગભગ બે માસ પર્યત પિતાના વ્યવસાય બંધ રાખી-વ્યવહાર દછિયે શોક પાળી, આજનો દિવસ સારો છે, એ વૃત્તાન્ત જેશીદાર જાણી લઈ, ધંધાના કરીથી મંગળાચરણ કરવાના કાર્ય અંગે તે નીકળી પડ્યો હતે. વૈભારગિરિની કંદર ઉતરી
યાં રાજગૃહીના નાલંદા જતાં સરિયામ માર્ગ પર આવ્યે ત્યાં સામી દિશાએથી માનવવંદ આવતું નજરે પડયું. બરાબર અવકન કરતાં એમાં સંતશિરોમણી ભગવંત મહાવીરને જોયા. એ જોતાં જ એના મુખમાંથી જે ઉદ્દગારે બહાર પડ્યા તે આપણે ઉપર વાંચી ગયા.
વાત યથાર્થ હતી. ભગવાન મહાવીર સ્વામી નાલંદામાંથી વિહાર કરી, પવિત્ર વૈભારગિરિ પહાડ પર જઈ રહ્યા હતા. રાજગૃહીમાંથી સારી સંખ્યાના ઉપાસકે વહેલી સવારના નીકળી નાલંદા પહોંચ્યા હતા. ભગવંત સહ વિહારમાં સાથે હતા. જાતજાતના શકા-સમાધાન, વાર્તાલાપદારા કરતા તે સર્વ આ તરફ આવી રહ્યા હતા. એક જિજ્ઞાસાએ દેવોને કેવી રીતે ઓળખી શકાય એવો પ્રશ્ન કરે એટલે પૂર્વે જેયું તેમ વટવૃક્ષ હેઠળ અલ્પ સમય થેલી ભગવંતે ઉચ્ચાયું કે–
अनिमिसनयणा मणकजसाहणा पुप्फदामअमिलाणा ।
चउरंगुलेण भूमिं न च्छित्रिंति सुरा जिणा विन्ति ॥ અર્થ સમજાવતાં જણાવ્યું કે- દેવતાની આંખો પલકારા મારતી નથી, તેમના કંઠમાં રહેલી ફૂલની માળા-પુષ્પમાળા કરમાતી નથી, અને જમીનથી ચાર આંગળ ઊંચા રહે છે.”
For Private And Personal Use Only
