Atmanand Prakash Pustak 045 Ank 03

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 15

©િ©©©©©©©©© જિ. ગમીમાંસા
સં. મુ. પુણ્યવિજય. (સંવિજ્ઞપાક્ષિક )
ગતાંક પૃ. ૧૭ થી શરૂ ચરમ યથાપ્રવૃત્તિકરણ અપૂર્વકરણની નિક- તે નિબિડ મિથ્યાષ્ટિઓને જ હોય તેવું જ્ઞાન ટમાં હોવાના કારણે તથા અપૂર્વકરણરૂપ અપુનબંધકાદિને ન હોય છતાં પ્રમાણ નય કાર્યનું ઉત્પાદક હોવાના કારણે અપૂર્વકરણ નિક્ષે પાદિથી યુક્ત મહાવાક્યાર્થરૂપ સૂમ જ છે. અપૂર્વકરણના પ્રતાપે ગ્રંથિભેદ થયા યુક્તિગમ્ય “ચિંતાજ્ઞાન” પણ ન હોય તેમજ બાદ સમ્યક્ત્વની પ્રાપ્તિમાં પાંચમી સ્થિરા- તાત્પર્યગ્રાહિ ઐદંપર્યાર્થરૂપ સર્વત્ર હિતકારી દષ્ટિને લાભ થાય છે, જે સમયે મોક્ષપ્રાપક તથા સદનુષ્ઠાનમાં પ્રવર્તક “ભાવના જ્ઞાન” સદનુષ્ઠાનમાં વાસ્તવિક પ્રવૃત્તિ થાય છે, અને પણ ન હોય. એ તે સમ્યગદષ્ટિમાં જ હોય.
દયિક કમને પ્રભાવે વિષયાદિને ઉપ- યદ્યપિ માસતુષાદિત સમ્યગૃષ્ટિમાં પણ ચિંતા ભંગ થવા છતાં તે હેતયા માનીને જ નિરસ જ્ઞાનને અભાવ અનુભૂત થાય છે, તથાપિ ભાવે થાય છે. આ બન્નેને અનુક્રમે “સત- ગીતાર્થ ગુજ્ઞા પાતંત્ર્ય હોવાના કારણે અને પ્રવૃત્તિ પદાવહ (શાસ્ત્રવિરુદ્ધ પ્રવૃત્તિથી પ્રાપ્ય જ્ઞાનના ફળરૂપ શ્રદ્ધા અને વિરતિ હોવાના જે મોક્ષપદ તેનું પ્રાપક) તથા “વેધસંવેદ્ય કારણે એમાં ચિતાજ્ઞાન માનવામાં બાધ નથી. પદ” કહેવામાં આવે છે. “વેદ્ય-સ્ત્રી માટે મુક્તિનો વાસ્તવ્ય અદ્દેષ ગુણ પ્રગટ થયા સઘળું તથા તે અનુભૂલે ન બાદ અપુનબંધકાદિ કથંચિત પિગલિક સુખની રાતિ-મારા વિષે સતિ તરવેશવચપરમ” અપેક્ષાએ ધર્મક્રિયા કરનાર છતાં તેનું
પ્રથમની ચાર દષ્ટિમાં “અવેવસંવેદ્ય પદ” અનુષ્ઠાન વિષ કે ગરલ થતું નથી, પરંતુ તદ. ન તથા પ્રકારની ઉબણતા-ઉગ્રતા હોવાના હેતુ અનુષ્ઠાન રહે છે. કારણ એની અપેક્ષા કારણે વાસ્તવિક “નિર્મળ બોધ” હોતો નથી. વાસ્તવિક જ્ઞાન થયા બાદ વિનાશિની છે, અર્થાત્ માત્ર “શ્રુતજ્ઞા માની શકાય, જેને સકલ શાસ્ત્ર એનામાં પ્રજ્ઞાપક ગુરુના વેગમાં ધર્મદેશનાના અવિરોધી અર્થ નિર્ણાયક જ્ઞાન તરીકે માન. શ્રવણ બાદ પ્રજ્ઞાપનાની યોગ્યતા આવી ગઈ વામાં આવે છે, કિન્ત પદાર્થગ્રાહી માત્ર જ્ઞાન છે, માત્ર વિશિષ્ટ જ્ઞાન નથી; તેથી જ આપા
આ ન્યાયના અર્થ માટે નીચેનું હરિગીત તુજ જીવન ધનને લૂંટવા, મનન કરવા યોગ્ય છે.
ત્રણ તસ્કરો પૂ8 પયા, આ જાગવાને સમય છે
એક રોગ બીજી જરા, તેને વિષે તું કયું સૂવે ?
ત્રીજો મૃત્યુ એ સિને નડ્યા. આ નાસવાના સમયમાં,
સમર્થ જોયમ મા પમાપ એ ધ્રુવ વાકયને શાને વળી બેસી રહે ? હદય સમ્મુખ રાખી સમયને સાધી ઉજમાળ બને.