Atmanand Prakash Pustak 031 Ank 12

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

લિઆવિ જાતિ.
૧ પુત્રીના રૂપમાં પરિણમ્યા. સંન્યાસીના હૈયામાં વાત્સલ્ય-પ્રીતિનાં ઝરણું વહી નીકળ્યાં. એના અંગુઠામાંથી દૂધની ધારા છૂટી.
આ બાળકેના દેહની ચામી એટલી તે પાતળી હતી કે એમાના ઉદરમાં પડેલી વસ્તુ પણ બહારથી કળી શકાય. જાણે સ્વચ્છ કાચની શીશીમાં દૂધ, પાણી કે આહાર પડ્યાં હોય એમ જોનારને લાગે. લે એમને “લિચ્છવી ” ના નામથી ઓળખવા લાગ્યા. દેહની ચામડી અને ઉદરમાંને આહાર પરસ્પર એવા ભળી જતાં કે એમને લીનાકછબી કહેવામાં આવે તે ચાલે. એ ઉપરથી એમનું નામ લિચ્છવી પડયું.
સંન્યાસીને રોજ સવારમાં વહેલા ઉઠીને ભિક્ષા માગવા શહેરમાં જવું પડતું. ત્યાંથી પાછા આવતા ઘણી વાર મોડું થઈ જતું. આસપાસના ગોવાળીઆએ એ વાત જાણું. તેમણે સંન્યાસીની પાસે આવી વિનતી કરી કે“મહાત્મનું, બાળકો ઉછેરવાં એ સંન્યાસીને સાફ કઠણ પ્રસંગ છે. આ બન્ને બાળકો અમને આપી દ્યો. અમે એમને સારી રીતે ઉછેરશું. આપ નિરૂપાધિકપણે આપને ધર્મ પાળો.”
સંન્યાસીએ પ્રેમપૂર્વક એ પ્રસ્તાવ સ્વીકારી લીધું.
બીજે દિવસે ગોવાળીઆઓએ સરીયામ રસ્તા સમારીને સાફ કર્યા. ઠેકઠેકાણે ધજા-પતાકાઓ બાંધી અને વાજતે-ગાજતે આશ્રમમાં આવીને બાળકેને લઈ ગયા. સંન્યાસીએ એમની સોંપણી કરતાં કહ્યું – “આ બનને બાળકે સુશીલ અને ઉચ્ચ ગુણવાળા છે. એમને ખૂબ સંભાળીને ઉછેરજે. એ હેટાં થાય ત્યારે એકબીજાની સાથે એમને વિવાહ કરજો અને રાજાનું મન મનાવી, થી જમીન મેળવી, એક શહેર વસાવી એ શહેરના સિંહાસન ઉપર આ કુમારને બેસાડો.”
ગોવાળીઆઓએ સંન્યાસીને આદેશ માથે ચડાવ્યું. અને બાળકે ધીમે ધીમે હોટા થવા લાગ્યા.
બાળકીડા વખતે એ બાળકે, બીજા બાળકોને હેરાન કરવા લાગ્યા. કેઈને લાત તે કેઈને પાટુ મારી રંજાડવા લાગ્યા. છેકરાં રોતાં રોતાં પોતાના માબાપ પાસે જઈ કહેતા કે-“ઓ મા–બાપ વગરના, સંન્યાસીને જી આવેલાં છે બાળકે અમને જાવા દેતા નથી.”
બાળકનાં મા-બાપ ફરીયાદ કરવા મંડયાં કેઃ “ આ બે બાળકે અમારા છોકરાંને ખાટી રીતે કનડે છે. એમને ઉછેરવાની શી જરૂર છે ? એમને તે વર્જવા જ જોઈએ ”