________________
સ્વર્ગને અધિકાર
શ્રી “સત્યવ્રત થોડા સમય પહેલાં મુંબઈના મુંબાદેવીના સહવર્તન નથી, સાચી દયા નથી, તેમનું જીવન પાપમય મંદિરમાં એક મહાત્માજી પધાર્યા હતા. તેઓ શરીરે છે. મહાત્માજી આ પરિસ્થિતિ જોઈ અત્યંત ખિન્ન થયા. કદાવર, પાંચ હાથ ઊંચા અને ભવ્ય દેખાવના હતા. ' એક દિવસે, એકાદશીને દિવસે કથા ચાલતી ભસ્તક જાણે દંડકારણ્ય, આંખે ગરુડ જેવી, મુખમુદ્રા
હતી. ત્યાં તેમણે કહ્યું, “ભાઈઓ અને બહેને !!! સર્વ શે સાત્ત્વિક અને પ્રસન્ન હતી. મુંબઈ આવ્યા તમે માનો યા ના માનો પણ હું એક પામર, પાપી પછી, તેઓ તુલસીકૃત રામાયણની કથા કરતા હતા. જીવ છતાં ગઈ રાત્રિએ સ્વર્ગના ઝાંપા સુધી જઈ પાંચ દિવસમાં કથામાં એટલી બધી ભીડ થવા લાગી પહોંચ્યો હતો. કે શ્રોતાજનને બેસવા જગા પણ મળતી નહીં. તેઓ
ત્યાં તો અનહદ અજવાળાં અને અસીમ આનંદ સવારના આઠથી દશ વાગ્યા સુધી કથા કરતા. કથા
હતા. દેવોને આરામ લેવાને સમય હતો. સ્વર્ગનાં હિંદી ભાષામાં એવી રસિકતાથી, એવી મિઠ્ઠી જબાનથી
દ્વાર બંધ હતા. હું તો જિજ્ઞાસુ હતો, ગરજવાન અને મીઠાશથી કરતા કે સવારમાં ભમ્માદેવીમાં સ્થા
હતો. મેં તે દરવાજાની સાંકળ ખખડાવીએક ભવ્ય શ્રવણ કરવા આવનારાઓની મોટરો, ઘોડાગાડીઓ
* સુંદર દેવે દ્વાર ઉધાડ્યાં, અને તે પોતાને મંદિરે લઈ અને લેકેની મહામેદનીથી મહામેળો જામતો. મુંબઈની
ગયા. મંદિરમાં પ્રકાશ, સુંદરતા અને સ્વચ્છતા પુષ્કળ. પોલીસનું પણ આ મેદની તરફ ધ્યાન ખેંચાયું, જેથી
દેવે મને આસન બતાવ્યું. તેઓ તેમને આસને બેઠા. બંદોબસ્ત માટે બે માણસોને ખાસ મૂકવામાં આવ્યા
દેવે કહ્યું; “મહાત્માજી! તમે અહીં કયાંથી? હતા. દિનપ્રતિદિન માનવમેદની વૃદ્ધિ પામતી હતી. મુંબઈ થઈને જતા-આવતા રાજામહારાજાઓ,
શા કામ માટે પધાર્યા છે?બેલે.” ઠાકોરો, દરબારો અને શ્રીમંત નરનારીઓ પણ આ
હું બોલ્યોઃ “હે દેવી સ્વર્ગની કુંચી અને કથા સાંભળવા આવતાં. કથા સિવાયના સમયમાં પણ
દફતર તમારી પાસે છે! હું આખા ભરતખંડમાં અનેક આસ્તિક () નરનારીઓ આ મહાત્માજીના
ફર્યો છું; અનેક સ્ત્રીપુરુષો, રાજામહારાજાઓ, દર્શનાર્થે આવતાં.
મહારાણીઓ, શ્રીમંત, રંક-સર્વેએ મારો ઉપદેશ મહાત્માજી સમદશી, નિર્વિકારી અને નિઃસ્વાથી
લીધે છે, મારી સેવા ગ્રહણ કરી છે. તમારું દાતર હતા. શ્રોતાજને તે ઐહિક તથા પારલૌકિક સર્વ
તપાસશે? એમાં મુંબઈના કેટલા જીવ દાખલા પ્રકારના સુખકલ્યાણની યાચના કરતા. મહાત્માજીનું
થયા છે?” હૃદય હંમેશાં જગતનાં દુખેથી દ્રવતું. તેમનું મુખ તેમણે કહ્યું : “મહાત્માજી! આવો, અહીં જરા હંમેશાં આનંદી હતું. મહાત્મા ખરેખર મહાત્મા નજીક આવો. આપણે બંને સાથે જ ચોપડો તપાસીએ.” હતા !!! ઈશ્વરને તેમના પર સંપૂર્ણ અનુગ્રહ હતો. દેવે એક મેટ ચોપડા હાથમાં લીધો. પાને પાને
મુંબઈમાં મહાત્માને આવ્યું આજે છ માસ ઉથલાવ્યાં. મુંબઈનું મથાળું ફરીફરીને જોયું પણ થયા પરંતુ તેમના જ્ઞાનપિપાસુઓની સંખ્યા ઉત્તરોત્તર મુંબઈનું પાનું જ કારુ હતું. મુંબઈનું એકે નામ વધવા લાગી. આ બધી પરિસ્થિતિ મહાત્માજી શોચતા. સ્વર્ગને ચોપડે ચડયું ન હતું. તેઓ એક મહાન નિરીક્ષક હતા. તેમણે જોયું કે હું બોલ્યોઃ “શું! મુંબઈમાંથી કોઈ નહિ? સે કેમાં ધર્મઘેલાપણું છે, પણ તેમાં નિષ્કામવૃત્તિ એ કઈ સંભવિત નથી. એવું બને જ કેમ? જરા ઘણી ઓછી છે, ત્યાગ ઓછો છે, સાવિકપણું બિલકુલ ફરીથી જુઓ ને.” નથી. લોક કથા સાંભળવા આવે છે, પણ તેમને દેવે કહ્યું: “મહાત્માજી! મુંબઈથી અહીંયા સત્ય જ્ઞાન અને સદાચારનું ભાન નથી. સવારમાં કોઈ આવ્યું નથી –ખરેખર નથી જ આવ્યું. શું કથાશ્રવણ, સાંજે સ્વધંધામાં કસાઈપણું. લોકોમાં મશ્કરી સમજે છે? મહાત્માજીની મશ્કરી હોય?”
મનુષ્યને જે કંઈ પ્રાપ્ત થાય છે, તે એના પિતાના જ કર્મના ફળરૂપે પ્રાપ્ત થાય છે
