________________
મહર્ષિના ભગવાન
એક સમયે કેટલાક ખ્રિસ્તી પાદરીઓ મહર્ષિ શ્રી રમણની મુલાકાતે આવ્યા, અને બેલ્યા: “અમે સાંભળ્યું છે કે આપ લોકોને કહે છે કે મને ઈશ્વરને સાક્ષાત્કાર થયે છે. અમને તમારા આ મિથ્યા પાખંડ અને ઢાંગ પ્રત્યે વિશ્વાસ નથી બેસતે. આ રીતે તમે ભલી ભોળી જનતાને છેતરીને પથબ્રાંત કરી રહ્યા છે, એ એક ભયંકર પાપકર્મ છે. માટે જે તમારું કથન સત્ય હોય તો અમને તમારા એ ઈશ્વર બતાવે. નહિ તે ૫છી અમે તમારી એ કપટજાળને ખુલ્લી પાડીને હેરાન કરીશું એને ખ્યાલ રાખજે.”
પાદરીઓને આટલી બધી ઉગ્રતાથી સાંભળ્યા પછી મહર્ષિજી પોતાની મોહિનીમુદ્રામાં હાસ્ય વેરતાં શાંત સ્વરે બોલ્યા: “ભગવાન આપ સૌને શાંતિ અર્પે. આપ સૌ આવતી કાલે પ્રભાતમાં મારી સાથે આવે, અને મારા ઈશ્વરનાં દર્શન કરે.”
બીજે દિવસે મહર્ષિની કપટજાળને તેડવાના ઉત્સાહમાં પાદરીઓને રાત્રે ઊંઘ ન આવી. તેઓ સવાર પડે તે પહેલાં જ મહર્ષિના આશ્રમે આવી પહોંચ્યા.
નિત્યકર્મથી નિવૃત્ત થઈને મહર્ષિ પાદરીઓની સાથે જંગલ તરફ ચાલવા લાગ્યા. બરાબર બે માઈલ ચાલ્યા પછી તેઓ નદીકિનારે આવેલી એક ઝુંપડીની પાસે રોકાયા. અને ઝુંપડીની અંદર જઈને ત્યાં જમીન ઉપર પાથરેલી ચટાઈ ઉપર સૂતેલા એક કઢી દંપતીને શરીર ઉપર તેલની માલિશ કરવા લાગ્યા. માલિશ પૂરી કર્યા પછી મહર્ષિજીએ તે દંપતીને સ્નાન કરાવ્યું અને ત્યાર પછી ચૂલો સળગાવીને ખીચડી બનાવી તે બને સ્ત્રી-પુરુષને ભોજન કરાવ્યું.
સાથે આવેલા પેલા પાદરી લોકો આ કોઢી દંપતીને ઘણાયુક્ત દષ્ટિથી જોતાં દૂર ઊભા રહીને મહર્ષિના સેવાકાર્યનું નિરીક્ષણ કરી રહ્યા હતા. મહર્ષિજી તો શાંત ચિત્તે અને મૌન ધારણ કરીને પિતાનું સેવાકાર્ય કરી રહ્યા હતા. તેમનું આ સેવા કાર્ય જેઈને પાદરીઓના હદયમાં બાઈબલના ઈશુ ખ્રિસ્તના નિમ્નલિખિત શબ્દો ઘૂંટાવા લાગ્યાઃ “હું તારે બારણે ભૂખે થઈને આવ્યું હતું, તે મને ભેજન ન આપ્યું. હું તારે બારણે રોગી થઈને આવ્યો હતો, પરંતુ તે મારી સેવા ન કરી. શું આ બધા મારા સ્વરૂપમાં રહેલા ઈશ્વરે ન હતા ?”
પાદરીઓના હૃદયમાં તુમુલ યુદ્ધ જામ્યું. તેમને બધે જ અહંકાર ઓગળી ગયે. તેમની આંખોમાંથી આનંદાશ્રુ વહેવા લાગ્યાં. રુદનયુક્ત કંઠે માયાચના કરતાં તેઓ મહર્ણિજીની ચરણવંદના કરી બોલ્યા : “પ્રભુ, અમારો અપરાધ ક્ષમા કરે. તમે તે આજે અપશબીએને પણ તે ઈશ્વરનાં દર્શન કરાવ્યાં છે કે જે પુણ્યાત્માઓને પણ દુર્લભ છે.”
પ્રવીણ ઉપાધ્યાય
