________________
देवा भर
थविर कलपी जिनकलपी दुविध मुनि दोऊ वनवासी दोऊ नगन रहतु हैं। पोऊ अठाईस मूलगुनके घरैया दोऊ सरववस्त्र द्वै वीतरागता गहतु हैं। थविर कलपो ते जिनके शीशशाखा होहि बैठके सभामें धर्मदेशना कहतु हैं। एकाकी सहज जिनकलपी तपस्वी घोर
उदै कीम रोरसौ परीसह सहतु हैं।
ઉપરના કવિત્તમાં સાધુએ વનમાં જ રહેવું જોઈએ એ પણ અસંગત છે. સાધુને માટે પાપકારી અને સંકલેશજનક સ્થાને સાન છે, પરંતુ સાધુ અકૃત્રિમ ગિરિ ગુફા વિગેરે અને કૃત્રિમ શુન્યાગાર વિગેરે સ્થાને કે જે સાધુઓના ઉદ્દેશ્યથી બનાવેલા ન હય તેવા ભારંભ વગરના સ્થાનમાં સાધુ રહી શકે છે. આમ ભાવના સંગ્રહમાં કચન છે. પિતે પણ કહે છે કે – जिनके सुमति जागी भोगसौं भये विरागी
परसंग त्यागी जे पुरुष त्रिभुवनमें। रागादिक भावनिसौं जिनको रहती न्यारी
कबहु मगन द्वै न रहै धामधनमें । .. जो सदैव आपुको विचारि सरवंग सुद्ध
जिनके विकलता म व्या कहु मनमें। ते मोक्ष मारगके साधक कहावै जीव
भावै रहौ मंदिरमें भावै रहौ वनमें । . અન્યત્ર પણ કથન છે કેबनेऽपि दोषा भवन्ति रानिणां गृहेऽपि पंचेन्द्रियनिग्रहस्तपः। मकुत्सिते वर्त्मनि यः प्रवर्तते विमुकरागस्य गृहं तपोवनम् ।
मर्थः-शनिभाने वनमा सतi wai पyष था,
