________________
१५. अभिरुची
सुकर श्रेष्ठ, तुमची कल्पना, तुमच्या दृष्टीने कदाचित बरोबर असेलही. पण योनिपरत्वे व व्यक्तीपरत्वे सुखाच्या कल्पना वेगवेगळ्या असू शकतात.
त्रिलोक संचारी महामानव श्री. नारदमुनी मध्यलोकांतील काम संपवून ऊर्ध्वलोकांकडे प्रयाण करू लागले, जरा उंचावर पोहोचताच त्यांनी खाली दृष्टी टाकली आणि तेथेच थांबले. त्यांनी जे दृश्य पाहिले त्यामुळे त्यांचे करुणाकोमल हृदय हेलावले.
काय म्हणतो मी? आलं काय ध्यानात?
हं आले थोडेसे पण आमच्या सुखाची कल्पना इतरांना येणं दुरापास्तच, बरं ते जाऊ द्या. आपण वर कुठे निघालात?
कसले दृश्य होते ते?
मी निघालो स्वर्गात
एक डुक्कर एका गटारात लोळता-लोळता पूर्णपणे तळाशी गेले मुनी चिंतेत पडले आता हा प्राणी हयातच बुडून मरणार तर नाहीना? अशी भीती त्यांना व्याकूळ करून गेली. ते जागच्या जागीच उभे राहिले व त्या गटाराकडे नजर खिळवून पुढच्या घटनेची परिणती आजमावू लागले.
मला ही घेऊन चला ना
वा! का नाही? चला की! पण तेथे आमची सगळी सोय होईल ना?
एव्हढ्यात ते ग्रामवराहाचे प्रचंड धड वर आले सभोवतालच्या परिसराकडे त्यांनी एक चौफेर नजर टाकली व पुन्हा डुबकी मारणार एवढ्यात त्यांची नजर अंतराळात स्थिरावलेल्या नारद मुनिश्वरांकडे गेली.
स्वर्गच तो, तिथं काय कमी असणार?
तसं मोघम नको, इथंच सर्व खुलासा झालेला बरा.
मुनिराजांची आशंकित मुद्रा पाहून सुकर महोदय विचारते झाले. प्रणाम मुनिराज, का आपण अशा भयभीत मुद्रेने मजकडे पहात अहात?
कसला खुलासा हवा तुम्हांला? आमच्या नेहमीच्या आहार विहाराची तिथं काय सोय?
मला वाटलं - तुम्ही प्राणसंकटात आहात! छे! छे! हा तर माझा रोजचाच कार्यक्रम आहे.
स्वर्गातल्या देव देवतांना निहार नसतो. त्यामुळं तुमची कुचंबणा होण्याची शक्यता नाकारता येणार नाही. त्या ऐवजी अमृत प्राशन करून ती गरज भागवता येईल.
त्याशिवाय परमोच्च आनंदाचा दुसरा उद्योगच नाही.
स्वर्गसुख का काय म्हणता तुम्ही - त्याचा हा स्वाद असावा अशी माझी प्रामाणिक समजूत आहे.
ते राहू द्या, आमचं अमृत आम्हांला व तुमचं तुम्हांला लखलाभ असो. पण शंका अशी की, मध्यलोकांतील माणसांप्रमाणे तिथंही सेफ्टिक वगैरेची भानगड जाऊन पोहोचली की काय?
