________________
જ્ઞાનપંચમી
બે ભાઈઓ છે. મુનિનાં વચને બંનેને વૈરાગ્ય ઊપજ્યો છે : બંને થયા છે સાધુ !
વસુદેવ વિદ્યાનો અર્થી હતો. સાધુ થયા પછી જ્ઞાન માટે જાત ગાળી નાખી. સ્વાધ્યાય કર્યો. સિદ્ધાંત ભણ્યો. સિદ્ધાંતના અર્થમાં કુશળ થયો. આગમન પારગામી થયો. ગુણવંતના ગુણની સહુ ગણના કરે. ગુરુદેવે વસુદેવને યોગ્ય જાણી આચાર્ય પદવી આપી.
વસુદેવ આચાર્ય રોજ પાંચસો સાધુને વચન આપે. એક દિવસની વાત છે. શરીર કંઈ નરમ છે. મન કંઈ ઢીલું છે. તાવલી ભરાઈ છે. બપોરના વિશ્રામ લે છે. ત્યાં એક સાધુ આગમના અર્થ પૂછવા આવ્યો.
આચાર્યે ઊઠીને એને અર્થ કહ્યો, ને પાછા વિશ્રામ લેવા આડા પડ્યા. ત્યાં બીજો સાધુ આવ્યો, બીજો અર્થ પૂછવા.
આચાર્ય વળી બેઠા થયા ને અર્થ કહ્યો. આમ ને આમ એક આવ્યા ને બીજા ગયા. વિશ્રામ થયો નહીં. તાવ તો સડસડીને ચડ્યો. ડાકલી તો ડગડગ થાય એટલી ટાઢ ચડી. છતાંય સાધુ પૂછવા ચાલ્યા આવે !
શરીર ખૂબ થાકેલું હતું. શરીર થાકે એટલે મન થાકે જ ને ! આચાર્ય વિચારવા લાગ્યા, “અરે, જાણકારને જ દુનિયામાં દુઃખ છે. આ મારા ભાઈ વસુસાર ! જુઓને કેવો નિરાંતે ઊંઘે છે. નથી કંઈ ચિંતા ! નથી કંઈ ઉપાધિ ! સ્વેચ્છાએ વર્તે છે.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
