________________
વેરાયેલાં પુષ્પો
૩૧
તમે બધા મને ભક્તિભાવમાં જગદ્ગુરુ કહો છો. પરંતુ મારા સિદ્ધાંતો જો સંકુચિત અને સીમિત હોય તો જગદ્ગુરુ શેનો ગણાં ? મારા જગતથી શું બિહાર અલગ છે ? ગુરુ કુંભાર છે, શિષ્ય ઘડો છે. ગુરુજી જેવા ઘાટ ઘડે એવો શિષ્ય ઘડાય. અનુભવીની મદદ વડે જ જ્ઞાન સાંપડે.
લોઢાનો ટુકડો ચાહે તો અડધા મણનો હોય કે એકાદ તોલાનો હોય, પાણીમાં ડૂબી જ જશે. પરંતુ એને જો લાકડા સાથે જોડી દેવાશે તો કદી નહીં ડૂબે. કારણ લાકડું પાણીથી જ પોષાયું હોઈ સાગર અને ડૂબવા નહીં દે. એવી જ વાત શરણાગતિની છે. લોઢું જેમ લાકડાંની સાથે જોડવાથી નથી ડૂબતું, તેમ જીવ સદ્ગુરુના શરણે ગયા પછી તરી જાય છે.
ઈશ્વરનિષ્ઠા, સદ્ગુરુનાં વચનોમાં શ્રદ્ધા અને ધારણાશક્તિ હોય તો આત્મજ્ઞાનમાં વિલંબ રહે નહીં. ગુરુમાં અડગ શ્રદ્ધા એ ભક્તનું સાચું ધન છે. બ્રહ્મજ્ઞાન તો ગુરુની કૃપાથી જ મળે છે. રાગદ્વેષ કરવાથી બ્રહ્મપ્રાપ્તિ થતી નથી. વધારે અભ્યાસ કે પુરુષાર્થ કરવાથી એ જ્ઞાન પ્રાપ્ત થાય છે એવું પણ નથી. ગુરુની શરણાગતિ એ જ શિષ્ય માટે સરળ માર્ગ છે.
દર્દીએ પહેલાં તો વૈદ્ય પર વિશ્વાસ રાખવો જોઈએ. પછી સમયસર યોગ્ય દવા લેવી જોઈએ, અને પથ્યનું પાલન કરવું જોઈએ. આમ કરે તો જ ફાયદો થાય છે. તેવી જ રીતે ભગવત્પ્રાપ્તિ માટે ગુરુમાં શ્રદ્ધા અને તેની આજ્ઞા અનુસાર સાધન-ભજન કરવું જોઈએ.
માનવીમાં રહેલી દાનવતા ગુરુ દૂર કરે છે અને અંતમાં માનવને મહામાનવ બનાવે છે.
