________________
વૃત્તિને બેજ એ ભિખારી હતે પણ સંમેષ સિવાયના બધા જ ગુણો એનામાં હતા. મેટા ભાગે સારા વિચારોમાં અને કંઈક કરી જવાના સ્વપ્નમાં એ દિવસે વિતાવતો. માત્ર લોભ આવતાં એ અટકી જતો.
દાનની દેવી એના પર પ્રસન્ન થઈ. આકાશવાણી સંભળાઈ: “હું તારા પર પ્રસન્ન છું, સેનામહોરો વર્ષાવું છું. લે, ઝોળી પહોળી કર. હા, પણ ધ્યાન રાખજે, એ જમીન પર પડશે તો કાંકરા થઈ જશે.” એણે એની જૂની ઝોળી પ્રસારી. સોનામહોરો વર્ષી રહી. એ ભરાતી ગઈ પણ એ બસ ન કહી શકયો. ભાર વધતો જ ગયો પણ લોભ ઓછો ન થયો. દેવી કહે: “હજુ કેટલી?” ભિક્ષુક કહે: “વાંધો નહિ, આવવા દો.”
ભિક્ષુક લેભમાં અંધ હતો, જૂની ઝોળી વજનથી ફાટી અને જમીનને અડતાં જ સોનામહોર કાંકરા થઈ પ્રસરી. ઉપર જોયું તો દેવી ક્યારની ય અદૃશ્ય થઈ ગઈ હતી.
శృత్యుత్యాసత్యానంతలో
