________________
કિમિ છે કે, વિભિન્ન
આંખમાં નહિ, અંતરમાં
ઉદ્યાનમાં હું વિહાર કરતો હતો. મારી આગળ એક યુગલ ચાલ્યું જતું હતું. ૬૩ની જેમ એકબીજાની સન્મુખ હોવાને બદલે ૩૬ની જેમ એકબીજાથી વિમુખ હતાં. મને થયું, આ બન્ને વચ્ચે ૬૩ના સંવાદને બદલે ૩૬નો વિવાદ જણાય છે. પણ ચાલતાં હતાં ૩૩ની જેમ એકબીજાની આગળ પાછળ.
ત્યાં તો પુરુષ બોલતો સંભળાયો: “શું ધૂળ સૌન્દર્ય છે તારામાં. તને ખુશ કરવા લોકો મફતમાં ખુશામત કરે છે. જૂના જેવી ધોળી થઈ એ તે કંઈ સૌન્દર્ય કહેવાય?” લાવણ્યનીતરતી સ્ત્રીને ઉતારી પાડતા ગાયકે કહ્યું.
ત્યાં તો જાણે વીજળી ત્રાટકી. “અને તમારા ગળામાં સ્વરની મીઠાશ જ કયાં છે? મૂર્ખાઓ તમને ગવૈયા કહી વાહ વાહ કરે છે. બરાડા તાણવા એ તે કંઈ સ્વર સંગીત છે?” બન્નેમાં રહેલો કલહ એકબીજાના દોષજ જોઈ રહ્યો હતો.
હું થોડું ચાલ્યો ત્યાં ફૂલને કહેતા બુલબુલનું ગુંજન સંભવાયું: “સૌન્દર્ય તો છે, પુષ્પ! તાસ પરાગ અને પરિમલમાં!”
ફૂલે સ્નેહની સુવાસમાં ઉત્તર આપ્યો: “સૌન્દર્ય તો છે, બુલબુલ! તારા ગળામાંથી નીતરતા સ્વરમાધુર્યમાં.”
અહીં પ્રેમની આંખ ગુણ જ જોઈ રહી હતી. પહેલી જ વાર મને સૌન્દર્યનું સત્ય જડયું: સૌન્દર્ય વસ્તુમાં નહિ, પ્રેમમાં છે–આંખમાં નહિ, અંતરમાં છે.
બિપિ બિમિમિક