________________
અહિ કિમી
શુભેચ્છાનું રિમત એક ઠેકાણે ધખધખતા પાણીમાં ગુલાબનાં ફૂલને ઉકાળી એનું અત્તર અને ગુલાબજળ થંઈ રહ્યું હતું, તે બીજે ઠેકાણે ગુલકંદ માટે તાજાં ફૂલો વિખાઈ રહ્યાં હતાં. આ જોઈ એક દ્રવિત હૃદયે ગુલાબને જ પૂછયું: “જેની પાંખડીઓમાં નયનમનહર રંગે, સુકુમારતા અને સૌન્દર્ય છે અને પરાગમાં મનને ભરે એવો પમરાટ છે એવાં સૃષ્ટિનાં નિર્મળ સ્મિતસમાં ફૂલો, તમારી આ હાલત!”.
ફૂલ વેદનામાં પણ હસી પડયાં, “હા, અમારી આ હાલત છે. અમારી નહિ, અમારા જેવા સહુ શુભેચ્છકોની આ હાલત છે. જે ખીલે છે, ઉપર આવે છે અને શુભેચ્છાનું સ્મિત વેરે છે એને માણસો જોઈ નથી શકતા. હા, વિપત્તિથી રડતા કે વેદનાથી પીડાતા કંગાલને જોઈ માણસ દયાને હાથ કદીક લંબાવે છે, પણ સ્મિતથી ઉદય પામતાને તે એ ઇર્ષાથી કચડી જ નાખે છે.
“પણ માનવ એ ભૂલી જાય છે કે એ ભલે અમને પીંખે કે ઉકળે પણ અમે મરતાં નથી, સુવાસ અને કુમાશરૂપે
જીવીએ જ છીએ. પહેલાં અમારી શુભેચ્છાનું સ્મિત કૂલમાં હતું, હવે સુવાસમાં!”
Haute CARACHA CHA
CHACHA
