________________
સાધક ! આપી દે અણુમાલ ! ઉપાસક ! આપી દે અણુમાલ !” આ કાવ્યમાં છે તેમના જીવનનું મહાસંગીત, એમના સમસ્ત જીવનના ભાવ-નિચેાડ.
એ કલ્યાણયાત્રી નીકળ્યા છે ‘મહાસાધનાને પથે, રસ્તે મળતાં ખીજા ભાવિકેને આંગળી ચી‘ધતાનવી જીવનદ્રષ્ટિ આપતા.
He is more concerned
With inward peace & beauty
Than exterior effect.
★
ખરો શ્રાવક’ તે એ જ કે જે જાણે છે શ્રવણની સુંદર કળા, ખરા વકતા તે એ જ કે જે જગાડે છે અંદરના માનવીને. વકતૃત્વ, ઉત્તમ કળા છે જો વકતાની, તે ‘શ્રોતૃત્વ’ શ્રેષ્ઠ કળા છે શ્રાવકની વિત્રમાનું મથે છે પોતાની મસ્તીથી ને મેાજથી, શ્રોતાઓની ‘ભીતર’નાં સુંદર આંતરિક તત્ત્વને સ્પશી જગાડવાં. શ્રાવકો-શ્રોતાએ પૂછી શકશે એકાંતમાં–
હિંમતથી પેાતાના ચિત્તને કદીય....કે
કેટલી સાધી છે શકિત ‘ઝીલવાની’ તેમની વાણીને ? ઝીલવા માટે પાત્ર બનાવ્યું છે સુવર્ણનું,
કે હજીય રહ્યું છે કથીરનું ?
સાધુતાનાં આંદોલન ને ભાવે, હૃદય ઝીલે છે કે
