________________
આ વકતવ્યમાં વકતા તેિજ એવા તલ્લીન બને છે કે પિતાને અને સર્વને ભૂલાવી “અંદર લઈ જાય છે, રામાયણના અકેક પાત્ર પાછળ અજબની અકેક નવી સૃષ્ટિ ને દષ્ટિ, શ્રોતાના દિલમાં ઊભી કરે છે ચતુરાઈથી. રામાયણ તે ફકત શુ શુતિ પાનિ નથી કે પાનાં જ ફેરવી ખુશી થઈએ; એ તે જીવનનું ઉન્નત પ્રેરણાઝરણું છે, અંધારિયા જીવનમાં જ્ઞાનને દીપક પ્રગટાવે છે એ ને શ્રવણને અંતે સંત સમજાવે છે કે જિંદગીનું રહસ્ય શું? ધર્મને અર્થશે? અને તે પણ એવી ખૂબીથી કે શ્રોતાના જીવનમાંનીતિ અને પ્રીતિને તાણવા સહેજે વણાઈ જાય છે.
શ્રોતાઓને રસલહાણું દુનિયાની આઠ આઠ ભાષાઓ પર તેમને કાબૂ છે, વિવિધલક્ષી સાહિત્યનાં વાંચનમાં એ તલ્લીન છે; શાસેને સંપૂર્ણ વફાદારીથી એ પૂજે છે ને ધરે છે. ને સ્વભાવ-સહજ પ્રતિભા સંગે, ભળે છે કળાકારને સ્પર્શ.
અને આખરે! પવિત્ર મંદિરના ઊંચા શિખર સમું ઉન્નત ને શિખરને શિરે સેનેરી કળશ સમું પ્રકાશિત,
૩૮
