________________
શ્રી તારંગા તીર્થ ને યા ત્રા પ્રવા સ.
શ્રી જયંતિ શાહ
| કિરણે પડતાં, ત્યારે મકાઈના કણે કણ સેનાની પાણાઅગીયાર વાગ્યે ઉપડતી તારંગા એક
માફક ચમકી ઉઠતાં તે દેખાવ જેવાને આનંદ સપ્રેસ ગુજરાતની ગોદમાં આગળ ને આગળ
અનેરો હતે. કેટલીક વખતે ઉંચા ઉંચા બે દેડી રહી હતી. સપાટ ધરતી હવે ખાડા ટેકરા
ડુંગરે વચ્ચેથી અમારી મેટર પસાર થતી, વાળી અને ડુંગરાળ બળે જતી હતી. વિસનગર
* ત્યારે આખી મોટર ભૂગર્ભમાં સરી જતી હોય વડનગર અને ખેરાળુ જેવા મોટા સ્ટેશને વટાવી )
તે અંધકાર છવાઈ જતે. કેટલીક વખતે અમે ડુંગરાળ ધરતીમાં આવી ગયા હતા.
ડુંગર ઉપર લટકતી મેટી શીલા જોતાં અમે જુદી જુદી જાતના ગામઠી પિશાક પહેરેલા
નવાઈમાં ગરકાવ થઈ જતાં. ડુંગરના બહુજ ઉતારૂઓની વિચિત્રતા બંધ થઈ ગઈ હતી.
ચેડા આધારે લટકતી એ શીલા કદાચ અમારી અને કુદરતની વિચિત્રતા શરૂ થઈ હતી. ડુંગરેની
મોટરની ઉપર ગબડી પડે તે, અમારી અને હારમાળા અમારી ગાડી સાથે હારબંધ દંડી
અમારી મેટરની શું દશા થાય? એવી આવતી હતી. તેથી દેડતી ગાડી સાથે અમારા
કલ્પના કરતાં જ અમે ધ્રુજી ઉઠતા. વળી કેટમન પણ ડુંગરની હારમાળા જોવામાં પરેવાઈ
લીક વખતે રસ્તાની બન્ને બાજુએ આવેલી ગયા હતાં. ધમ ધખતા તાપમાં પણ ડુંગરોની
ઉંડી ખીણની કિનારી ઉપરથી મેટર પસાર હરીયાળી ઝાડીમાંથી આવતે મધુર ઠંડે પવન
થતી ત્યારે અમારા હૈયા આકાશમાં ચડી જતાં. અમારા ગાલેને ચુમીને વિરુદ્ધ દિશાના ડુંગ-
આખરે અમારી મોટર અટકી જેની અમે જેમાં છુપાઈ જતું. બળબળતા તાપમાં પણ
વર્ષોથી ઝંખના કરતાં હતાં, તેવા તારંગાને ડુંગરની હરીયાળી ઝાડી અમારી આંખમાં
દરવાજે અમારાથી છેડે દૂર ડુંગરના છેડા અમીના સિચન કરતી હતી.
ઉપર ઉભે હતે. તારંગાના ફરતે કઈ માનઆમ કુદરતના બળે ખેલતા-ખેલતા અમે વકૃતિથી બનેલે કેટ તે હતે નહિ, તેથી આ કયારે તારંગાહીલ સ્ટેશને પહોંચી ગયા તેને તે કેટ વગરને દરવાજે જોઈ અમને આશ્ચર્ય તે અમને ખ્યાલ જ રહ્યો નહિ. સ્ટેશન આવતાં થયું પરંતુ પાછળથી ખબર પડી કે, તારંગા અમે નીચે ઉતરી પડ્યા. ગાડી હવે અહીંથી ફરતે એક મહાન અડીખમ કુદરતને ચણેલે આગળ જતી ન હતી. તારંગ સ્ટેશનથી કેટ છે. દરવાજા વગર તારંગામાં પ્રવેશવાની તારંગ દૂર હોવાથી અમે તારંગા જવાની ઈચ્છા રાખનારે કાંતે ડુંગર અને ખીણમાં મેટરમાં બેસી ગયા. તે ડુંગરાળ, કઠીન અથડાઈ—અથડાઈ ને પાછા ફરવું પડે છે. અને કાચું હતું છતાં મોટર ઠીક ઠીક ગતિથી અને કાંતે દરવાજે આવી દરવાજાને દેડતી હતી. ડુંગરની નિરાળી દુનિયા હવે વિનંતિ કરવી પડે છે. જેને મંદિરની અઢળક નવા નવા રંગ બદલતી હતી. કુદરતી સૌંદર્યમાં સંપત્તિને લૂંટવાની ઈચ્છા રાખી આવનાર તે હવે કઈ મણ જ ન હતી. છતાં ડુંગરની કેટલાય ડાકૂ-લૂંટારાને ડુંગરના પથ્થર નીચે ઢળકતી તળેટીમાં ઉગાડવામાં આવેલા મકાઈના ચગદાઈ, કે ખીણમાં પછડાઈ ખોખરા થઈ ડોડા ઉપર સાંજનાં ધીમાં પણ તેજસ્વી સૂર્યના વિલે મઢે પાછા ફરવું પડયું છે,
