________________
રાત્રુંજયની ધરતી પર હું પણ આ વખતે જમા ી નથી."
હશે
શ્રી સામ... શાહ
[ લેખાંક ૧ લા ]
સપાદકના ટેબલપર ધશાળા વગેરેની અનેક જાતની ફરીઆદે આવી પડી હતી તેમજ મને પણ ઘણા વખતથી ઘણું ઘણું લખી નાખવાનું મન થતુ ં હતું પણ સમય, સ ંજોગ અને સાનુકૂળતાના અભાવે કાગળઉપર કલમ ચલાવી ન હતી. વૈશાખ શુદિ ત્રીજ ઉપરનું દ્રશ્ય જોયા પછી દીલ અને દિમાગને થયું કે, હવે તેા હદ થઇ છે માટે કલમને છુટ આપ્યા સિવાય છુટા નથી. છુટ આપ્યા પછી જે વિચારાનું સ્ફુરણ થયું તે નીચે મુજબ.
મહાત્મ્યના દિવસેામાં મારવાડ, મેવાડ, કચ્છકાર્ડિઆવાડ, ગુજરાત-મહાગુજરાત અને મહારાષ્ટ્ર -વગેરે દેશાના અનેક ભાવુક આત્માએ યાત્રાનિમિત્તે શ્રી શત્રુંજયની ધરતી પર વિશેષ પ્રમાણમાં આવે છે. તેમાંય વૈશાખ શુદ ત્રીજ ઉપરના વરસીતપના પારણા ઉપર ૧૦ થી ૧૨ હજાર યાત્રાળુઓને સમુદાય એકઠ થાય છે. શ્રી શત્રુંજયની શિતળ અને પવિત્ર છાયામાં પારણું કરવું અને કરાવવુ એ જાતની ભાવનાએ હમણાં–હમણાં ઠીક જોર પકડયુ છે.
"
યાત્રાળુઓ ઘરેથી શત્રુંજય ભણી જવાની તૈયારી કરે છે ત્યારથી તેઓના હૃદયમાં કાઇ અનેરા આનંદ અને ભાવ ઉર્મીએ ઉછળતી હાય છે. ગાડીઓની હાડમારી ભાગવી જ્યાં પાલીતાણાના સ્ટેશન પર ઉતરે છે. ત્યાં તે ખેલે, આદીશ્વર ભગવાનકી જય' ના શબ્દાથી વાતાવરણ ગુંજતુ કરી મુકે છે. ખીસ્તરા પેાટલાં અને છેકરાં છૈયાંને ઉપાડી ઝટ ઘેાડાગાડી કે બળદગાડીમાં નાંખી ધર્માંશાળામાં જગ્યા મેળવવાના તલસાટપૂર્ણાંક પેાતાની માનીતી ધમ શાળા નજીક આવી ઉભા રહે છે.
મુનીમ સાહેબ ગ્યા છે ?”
“ હવે જગ્યા-અગ્યા દૈવી ? આખી ધમશાળા ભરાઇ ગઇ છે.
“ પણ દરવખતે અમે અહીંજ ઉતરીએ છીએ.”
..
66
શું
ખબર નહિ હોય ? ”
“ એકાદ રૂમ કાઢી આપે। । મહેરબાની ! '' “ હાથ જોડું છું અત્યારે મહેરબાની કરવાને સમય નથી. ”
એ ? ખાલી છે કે નહિ એ અમને
ઘણું કરગરવા છતાં સાવ નિરાશ અને ત્યારે બીજી ધમ શાળાએ તપાસ કરવા ઘેાડાગાડીવાળાને કહે કે, અય ! ઘેાડાગાડીવાળા ! હાંક, બીજી ધર્મીશાળાએ ! ’’
“ બીજી ધર્મશાળાએ ગાડી નહિ આવે. ’’ “ પણ અહીં જગ્યા નથી .
“ એમાં અમે શું કરીએ? તમે કહ્યું તે ધર્માંશાળાએ અમે તે। લાવી મુકયા ! ’’
“પણ અમારે આ બધા સામાન કયાં ફેરવવા ?” “ તેા પછી પૈસા વધારે આપવા પડશે. ’ “ એક આના વધારે આપીશું.”
“ એક આને નહિ પણ આઠ આના વધારે આપવા પડશે. નિહ તે। અહીં સામાન ઉતારી નાખે અમારે મેકડુ થાય છે. ”
66
ઉતરી શકે
યાત્રાળુ ઘેાડાગાડીમાંથી સામાન ત્યાં જ ઉતારી અને બૈરાં-છેકરાંને ઉભા રાખી, ભાઈ ધ શાળાની શેાધ કરવા ઉપડી જાય. છેકરાં--હૈયાં ટળવળતા હૃદયે ત્યાંજ બેસી રહે, યાત્રાળુનું હૃદય તે।કાઁપતું હાય છે કે, મુનીમ હા પાડશે કે ના, જો કેાઈ સજ્જન મુનીમ મ’ ની હા પાડે તે તેનેા ઉપકાર માનું. હૃદયના આ થથરાટ સાથે ખીજી ધ શાળાએ આવીને મુનીમ સાહેબની ગાદી ઉપર નજર નાખે તે ત્યાં મુનીમ સાહેબ જ ગચ્છતિ કરી ગયેલા હાય, કેને પૂછ્યું ? ત્યાંથી વળી આગળ વધે અને જો મુનીમ સાહેબ હાજર હોય તેા નમ્ર ભાવે ગળગળા શબ્દોમાં પૂછે કે,
66
66
રૂમ આપો ?
અત્યાર સુધી રૂમ હોય ? ”
હશે જીએને ? ’
