________________
સમાધિ મરણ
અંતિમ સમય પૂર્વે આલોચના (પશ્ચાતાપ) ખૂબ જ જરૂરી ડેમ છે ?
૫
આગમોમાં બહુ જ સ્પષ્ટ શબ્દોમાં એક વાત છે. જે તે કર્મ બંધાઈ જાય કે ભૂલ થાય તેનાથી સંસાર વધતો નથી પરંતુ તે કર્મની આલોચના (પશ્ચાત્તાપ) કર્યા વગર મૃત્યુ પામનારના ભવ ઘણા વધે છે. જ્યારે થયેલ ભૂલ-પાપની આલોચના-પશ્ચાત્તાપ માફી માંગનારને ભાવની તીવ્રતા હોય તો તે ભવમાં પણ કર્મો ખપી જાય છે.
આવો માનસિક પશ્ચાત્તાપ વારંવાર કરવાની ટેવ પાડવી જોઈએ. મનથી-વચનથી-કાયાથી જે કાંઈ ખોટું જણાય કે તુરત તેનું મિચ્છા મિ દુક્કડમ્ કરતા રહેવું જોઈએ.
કે
છેલ્લી ઉંમરમાં મરણ સુધારવા માટેની ૬-૧૦-૧૬ વિગેરે અધિકારોની વિચારણા દિવસો સુધી પણ થઈ શકે.
અમદાવાદમાં ખાનપુરમાં માકુભાઈના બંગલામાં રહેતા સુશ્રાવિકા સુબોધકુમારીએ લગભગ ૨ મહિના પ્રસન્નતાપૂર્વક આરાધના કરેલ જેના પરિપાક રૂપે પૂ. ગુરૂ ભગવંત સાથે પંચમંગલ (નવકાર) બોલતા સાંભળતા ત્રીજી વખતના નમો આયરિયાણં બોલી-સાંભળી ચોથું પદ સાંભળતાં દેહ ત્યાગ કરેલ. પુન્ય યોગે તે સમયે ચતુર્વિધ સંઘની હાજરી હતી. કારણ ? કેટલાક પુન્યવંત પોતાની વિશાળ જગ્યામાં બંગલા સાથે અલગ જિનમંદિર રાખે છે પરંતુ આ પુન્યવંતને ત્યાં દહેરાસરજી તો છે જ, સાથે બંગલાની વિશાળ જગ્યામાં તદ્દન અલગ દિશામાં ઉપાશ્રય પણ છે જ્યાં દર વર્ષે ચાતુર્માસ થાય છે.
પૂ. ગુરૂ ભગવંત અંતિમ સમયે મળે જ તેવું નક્કી નથી. મળે તો પણ પોતાની મનઃ સ્થિતિ સ્થિર હોય તેવું બને કે ન બને. મેં શું કરેલ છે ? કયા પાપસ્થાનકનું સેવન દૃઢતાથી કરેલ છે તે વાત મને જ ખબર હોય. જ્યારે જ્યારે જે ભૂલ થાય તેનું તત્કાલ મિચ્છા મિ દુક્કડમ્ દેતા રહેવાની ટેવ પડેલ હોય તો તે અશુભ કર્મ ત્યારે જ નરમ પડી જાય કે સંપૂર્ણ ખપી જાય તેવું બની શકે... આવું ન થયેલ હોય તો છેલ્લે મરણ સમયે થયેલ ભૂલોનો પશ્ચાત્તાપ કરે, માફી માંગે તે સતિ કરાવનાર બની શકે... સદ્ગતિ મળ્યા બાદ પુનઃ જીવને સત્ય માર્ગ દેખાડનાર