________________
સાધુ સાધ્વી અંતિમ આરાધના વિધિ આવું કશું હું બોલેલ હોઉં, બોલાવેલ હોય કે બોલવાની અનુમોદના કરેલ હોય તેનું મિચ્છા મિ દુક્કડમ્.
શ્રી ભગવતીજી સૂત્રમાં સ્પષ્ટ પાઠ છે કે ભગવન્! શ્રમણ-માહણ (શ્રમણના પર્યાયવાચક તરીકે માતણ શબ્દ છે) ને કોઈ શ્રાવક અનેષણીય અને અપ્રાસુક ગૌચરી વહોરાવે તો તેને શું થાય?. હે ગૌતમ ! શ્રમણ-માહણને અનેષણીય અને અમાસુક વહોરાવતો થકો તે શ્રાવક ઘણા કર્મની નિર્જરા કરે, અલ્પ કર્મનો બંધ કરે.
આધાકર્મી વિગેરે ગોચરીના જે દોષ વહોરનારના છે તે વહોરાવનારમાં આરોપણ કરીને મેં જે શ્રાવક-શ્રાવિકાને વહોરાવતા અટકાવેલ હોય કે અટકાવનારની અનુમોદના કરી અંતરાય કર્મ વિગેરે બાંધેલ, બંધાવેલ હોય તેનું મિચ્છા મિ દુક્કડમ્.
કોઈ શ્રાવક-શ્રાવિકા પુછે કે મહારાજ સાહેબ ! તમે અમુક વસ્તુ નથી લેતા જ્યારે બીજા સાધુ-સાધ્વી લે છે તો અમારે શું કરવું ? આવો પ્રશ્ન પુછનારને એમ સમજાવવું જોઈએ કે,
“શ્રાવકનો આચાર દાન દેવાનો છે.” “ખપે કે ન ખપે તે સાધુએ નક્કી કરવાનું છે. કોઈ ખાવા માટે દિક્ષા નથી લેતું. તેમના ક્ષયોપશમ મુજબ કે દ્રવ્ય - ક્ષેત્ર – કાળ – ભાવ પ્રમાણે તેમને ખપતું હોય તો તમારે વહોરાવવું. તમને દોષ નથી, તેમજ અમુક વસ્તુ કોઈ ન વાપરે તેનાથી તે ઉચ્ચ ચારિત્રી બની જતો નથી કે કોઈ ખાવાની વસ્તુ લે તેથી શિથીલ બની જતો નથી. જે તે સમુદાયની કે ટુકડીની કે ગચ્છની માન્યતા હોય તેમ તે વર્તે છે. બાલ – ગ્લાન - તપસ્વી - બિમાર હોય તે બધા કારણે પણ ફેર પડે છે.”
“શ્રાવકને વહોરાવવામાં લાભ છે.” આવું સત્ય સમજાવવાને બદલે માન કષાયને વશ બનીને મારી જાતને કે મારી ટુકડીને, મારા સમુદાયને ઉચ્ચ ચારિત્રવંત દેખાડવા ન ખપે કે ન વહોરાવવું તેમ સમજાવેલ હોય તેની હું માફી માંગુ છું.”
એવી જ રીતે જ્ઞાન - તપ - ક્રિયા - અનુષ્ઠાનો - વ્યાખ્યાન - દર્શન કોઈપણમાં આવા સાધુ કે બીજી ટુકડી કે બીજો સમુદાય કે બીજા ગચ્છને હીણો ચીતરવા મેં કંઈપણ બોલેલ, બોલાવેલ, અનુમોદેલ હોય... લખેલ, લખાવેલ, અનુમોદેલ હોય તેની હું માફી માંગું છું.
૪૫ આગમ મૂળમાં સ્પષ્ટ પાઠ છે કે જે ગૃહસ્થો એક ભાણે જમતા હોય
