________________
જગદ્ગુરુ હીરવિજયસૂરિ
૧૭૫ કરીશ.' એમ કહીને બાદશાહે સૂરિજીની પરેપકારપરાયણતાની વારંવાર પ્રશંસા કરીને એમને “જગદ્ગુરુ ”ની પદવી આપી... જનસમૂહને પ્રતિબંધ
એ વર્ષનું–સં. ૧૬૪૦નું-ચેમાસુ આચાર્યશ્રીએ ફતેહપુરમાં જ કર્યું. ...ચોમાસું પૂરું થતાં સૂરીશ્વરજીએ ત્યાંથી વિહાર કર્યો. બાદશાહની ઈચ્છાથી શાંતિચંદ્ર ઉપાધ્યાયને ત્યાં જ રાખ્યા. જગદગુરુ આગરા થઈને મથુરા ગયા. ત્યાંના જૈન સ્તૂપની યાત્રા કરી ગ્વાલિયર પહોંચ્યા. ત્યાંના ગોપગિરિ પર્વત ઉપર આવેલી વિશાળ અને ભવ્ય આકૃતિવાળી જિનમૂર્તિ, જે “બાવન ગજા” નામે પ્રસિદ્ધ છે, એનાં દર્શન કર્યા. ગ્વાલિયરથી જગશુરુ અલાહાબાદ ગયા અને સં. ૧૯૪૧ નું ચેમાસુ ત્યાં જ કર્યું. શિયાળામાં ત્યાંથી વિહાર કરીને, રસ્તામાં સ્થિરતા કરતા અને અસંખ્ય મનુષ્યને ઉપદેશ આપતા ફરી આગરા પધાર્યા. અને સં. ૧૬૪રનું ચેમાસુ ત્યાં જ રહ્યા. સૂરિજીના ઉપદેશથી લકાએ અનેક ધર્મકાર્યો કર્યા, એથી જૈનધર્મની ખૂબ પ્રભાવના થઈ. હજારે હિંદુઓ અને મુસલમાનોએ માંસાહાર અને મદિરાપાનને ત્યાગ કર્યો તીર્થરક્ષાનું ફરમાન મેળવીને ગુજરાત તરફ વિહાર
હવે સૂરિજીની ઉંમર સાઠ વર્ષની થઈ હતી; શરીર દિવસે દિવસે નબળું થતું જતું હતું, તેથી એમની ઈચ્છા ગુજરાતમાં જવાની, ત્યાંનાં શત્રુંજય, ગિરનાર વગેરે પવિત્ર તીર્થોની યાત્રા કરવાની અને ત્યાં જ કઈ પવિત્ર સ્થાનમાં બાકીનું જીવન વિતાવવાની થઈ સૂરિજીએ પિતાની આ ઈચ્છા બાદશાહને જણાવી અને ગુજરાત તરફ વિહાર કરવાની અનુમતિ માગી. સાથે સાથે એમણે બાદશાહને એવી અરજ પણ કરી કે “ગુજરાતમાં શત્રુંજય, ગિરનાર, આબુ, તારંગ વગેરે અમારાં ખૂબ પવિત્ર તીર્થો છે; કેટલાક અવિચારી મુસલમાને અમારા દિલને આઘાત લાગે એવાં હિંસા વગેરે કામે એના ઉપર કરીને એ
