________________
. . શ્રી જૈનષમાં પ્રકાશ
માયામૃષા (રેહણી કહેણ ન્યારી) આ આદિક સર્વ પાપસ્થાનકોને જેમ બને તેમ પરહાર કરી શ્રી તીર્થરાજ કે તીર્થંકરાદિક નવપદના પવિત્ર ધ્યાનમાં પિતાનું ચિત્ત જોડી દેવું. તેમ નથી કરવાથી અભ્યાસ બળે ચિત્તને સા ક્ષાત ઘણું સુખ થશે. જેમ વ્યાપારી લેકે વ્યાપારમાં ટાઢ, તડકે, ભૂખ તૃષાને લેખતા નથી અથવા વીર-સુભટ જેમ સંગ્રામમાં બાણેની વૃષ્ટિને નહિ ગણકારતાં હીંમત રાખી સામે ઝઝે છે, તેમ આવે ઉત્તમ પ્રસગેશ્રી તીર્થરાજ કે તીર્થંકરાદિકની ભકિત કરી પરભવનું સંબલ લેઈ પિતાનો આ દુર્લભ માનવદેહ સફળ કરવાની ખરી તકે સુખ લંપટ થવું, વિષયને વશ થવું, ક્રોધાદિક કષાયને આધીન થવું, તે અત્યંત આવતા લાભમાં અપ મંગળ-વિનભૂત છે. તે વખતે તે પવિત્ર ગિરિરાજનો તથા પવિત્ર તીર્થ રાજનો આશ્રય લઈને તરી ગયેલા મહા પુરૂષોના ગુણગ્રામથી સંવેગાદિક ઉત્તમ ગુણોની પુષ્ટિ કરતાં, વૈરાગ્ય રસમાં ઝીલતાં, શાંત સુખ અનુભવતાં અને કઠીણ છાતી કરી પરીષહાદિક સહન કરતાં, છઠ અઠમાદિક દુષ્કર તપ કરી, દેહ પ્રતિના ખોટા મમત્વને તજતાં અને મેહમહામઘની સામે નીડરપણે અડગ રહી જુઝવા પિતાનું જેટલુ બલવીર્ય હોય તેટલું ફેરવતાં અને એમ સાહસીક રીતે જગત માત્રના પરાભવને કરનારા મહાદિક મહા શત્રુ સામે લક્ષ્મી વરતાં સુધી અખંડ રીતે લડતાં, નિરંતર નવા નવા વીર્ય ઉત્થાનથી નવી નવી વિશેષે વિશેષે શકિત પ્રગટ થતી જાય છે, તેમ તેમ પોતાના આરંભેલા–ધારેલા કાર્યની સિદ્ધિની ખાત્રી કરી આપે તે અપૂર્વ ઉત્સાહ વધતા જતા પ્રત્યક્ષ દેખાય છે. આમ પ્રથમથી પિતાની વીર્ય શક્તિ નહિં ગોપવનારા આટલી શકિત ખીલવી પિતાનું કાર્ય અંતે સિદ્ધ કરી શકે છે. પણ પ્રથમથી જ મંદ પરિણામને ધરનારા, શિથિલ થઈ કાયરની પેરે બેલનારા અને ચાલનારા તે શૂરવીરની પરે પિતાનું ખરૂં ઈષ્ટ સાધી શકતા નથી.
દ્રવ્ય ખર્ચવામાં પણ વિવેકથી વર્તવાની તેટલી જ જરૂર છે. આજ કાલ કેટલાક મુગ્ધ ભાઈઓ પ્રભુના ખોળામાં કે પાટલા ઉપર ફળ નિવેદની સાથે પૈસા કે રૂપીયા ચડાવે છે, પણ તેથી બારીક તપારા કરવામાં આવે તે ઘણીક વખત ચેરીને પુષ્ટિ અપાય છે, વળી પ્રભુની પાસે દ્રવ્યની ભેટ ક રવાનો હેતુ પણ ભંડાર -દેવદ્રવ્યની વૃદ્ધિને હોય છે તે તે પ્રાયઃ આમ કરવાથી બીલકુલ પાર પડતાજ નથી, માટે તેનો શ્રેષ્ઠ-વિવેક વાળો રસ્તો એજ છે કે તે દ્રવ્ય પ્રભુના ખોળામાં કે બીજી ખુલ્લી રીતે નહિં મૂકતાં જ્યાં
