________________
૧૨
જાય તેવો જ તેનો આગ્રહ હતો. એક વખત તેની જીદ ખાતર તેને પણ બપોરના કાર્યક્રમમાં લઈ જવો પડયો. પૂ.આ.ભગવંતની બાજુમાં જ પાટ ઉપર તેને બેસાડયો.
ત્યાંથી આવ્યા પછી ધો. ૧૨નું પરિણામ આવ્યું. તેમાં પણ તે સારા માર્કસથી પાસ થયેલ પરંતુ વેદના અસહ્ય વધતા છેવટે પગ કપાવવાનો નિર્ણય કર્યો. તો પણ હસતા મુખે કહ્યું કે ‘‘એક પગ નહીં હોય તો શું ફરક પડે ? બન્ને પગ વગરના લોકો પણ જવે જ છે ને !!' ઓપરેશનથી પગ કઢાવી નાખ્યો. પછી ઘરે તેની ખબર પૂછવા જે કોઈ આવે તેની ત જ સામેથી ખબર પૂછતો. કેટલાય ગુરુ ભગવંતો પણ તેની પાસે આવ્યા છે. તેનાથી નીચે બેસાતું ન હોવા છતાં જીદ કરીને નીચે બેસીને જ વંદન કરીને સુખશાતા પૂછતો. ધાર્મિક શિક્ષક તેને ભણાવવા ઘરે આવતા તો પણ નીચે બેસીને જ ભણે અને શિક્ષકને ઉચ્ચ આસને બેસાડે. દરરોજ ચોવિહાર કરે. ભૂખ લાગે કે તરસ લાગે પરંતુ કયારેય ખાવાનું માંગે નહિ કે પાણી માંગે નહિ. ઘરે કાંઈ પણ વસ્તુ કે કપડાં વિગેરે લાવે કે તો તેના બંને ભાઈને જે ગમે તે લઈ લે, પછી જ જે વધે તે પોતે લે. એક દિવસ સવારમાં ઉઠયો. પિતાજીએ કહ્યું કે, “બેટા નવકારશી આવી ગઈ છે. નવકારશી કરી લે,” ત્યારે તેણે કહ્યું કે “હમણાં કરું છું, શી ઉતાવળ છે?” પલંગ ઉપર પિતાજી બેઠેલા હતા. થોડી વાર પછી તેણે જાય છે...જાય છે... જાય છે' એમ ત્રણ વાર કહ્યું એટલે પિતાજીએ કહ્યું “ બેટા ! ભલે જાય, તું નવકાર મંત્ર બોલ’ તે મોટેથી આખો નવકારમંત્ર બોલ્યો અને તરત જ પિતાજીના ખોળામાં માંથુ નાખી દીધું. અને નવકારશીનું પચ્ચકખાણ પાર્યા
બાળકોને Teaching ા Torching અને Touching તો નહીં." જ
