________________
મમ્મી-પપ્પાથી રહેવાયું નહીં. પછી વિચાર કર્યો કે જેટલા જૈન બાળકો છે તેમના માતા-પિતાને મળીએ. શાળા છૂટે એટલે રોજ બાળકોને માતા-પિતા લેવા આવે. ત્યારે મમ્મી-પપ્પાએ તેમને બધી વાત કરી અને કહયું કે, “આપણે અત્યારે જો બાળકોના ભવિષ્યની વાત નહી કરીએ તો આગળ જતા આપણું બાળક બધું જ ખાતો થઈ જશે.” બધાને હાથ જોડી વિનંતી કરી. પછી શાળાના પ્રિન્સીપાલને મળવાનું નક્કી થયું અને તેમને મળ્યા અને વાત કરી. પહેલા તો પ્રિન્સીપાલે કહ્યુ “હું શું કરું? હું આમાં કાંઈ જ ના કરી શકું.” એવુ ચોખુ જ સંભળાવી દીધુ. હવે શું કરવું તે મમ્મી-પપ્પાને સૂઝતું ન હતું. ચાર-પાંચ વખત પ્રિન્સીપાલને મળ્યા પણ એ જ વાત. આમને આમ બીજા પંદર દિવસ વીતી ગયા. પ્રિન્સીપાલે તો શાળા છોડીને બીજે જવાની વાત કરી. સહુ ડઘાઈ ગયા. શું કરવું?
મમ્મીને ધર્મ પર ખૂબ જ શ્રદ્ધા. તે રોજ મનમાં નવકાર મંત્રનું સ્મરણ કરતી જ હોય. રોજ પ્રાર્થના કરતી હોય કે માની જાય તો સારું . છેલ્લી વખત પ્રિન્સીપાલને મળવાનો નિર્ણય કર્યો અને કહ્યું, “તમે અહીં કોઈ બહેન જોડે જૈન નાસ્તો બનાવડાવો અમે તેનો જેટલો ખર્ચ થશે તે આપી દઈશું.” થોડીવાર વિચાર કરી તેમણે તે કરવાની પરવાનગી આપી. અને જૈન બાળકો માટે ઈડલી-ચટણી, ખીચડી વિગેરે આપવાનો વિચાર કર્યો. અમે સૌ ખૂબ જ ખુશ થઈ ગયા. દોઢ મહિના સુધી કંદમૂળ આદિ અભક્ષ્યના પાપથી બચવા માટે જે મહેનત કરવી પડી કે ભૂખ્યા રહેવું પડયું તેનો મને ગર્વ છે.
ધર્મ સતાનું ATM = એની ટાઈમ મોક્ષ
