________________
બેસવાનું થયું.મને આવેલો જાણી પ્રયત્નપૂર્વક માંડ ઊભો થયો. બેસવાનું કહેવા છતાં બેસે નહિ.
કેમ ? “આપની ખુરશી કરતા મારો પલંગ ઊંચો છે આશાતના થાય.” નીચું ટેબલ મંગાવી એના પર બેઠો. એના મોઢા પર કયાંય ઉદાસી, અફસોસ, દીનતા વગેરે જોવા પણ નથી મળ્યા. ખૂબ પ્રસન્નતા !
હવે એ યુવાનના જ શબ્દો...
“સાહેબ ! આપનો સ્વાધ્યાય ગૌણ કરીને પધારીને ખૂબ ઉપકાર કર્યો. સાહેબ ! આપનો આખો જ દીક્ષા-પ્રસંગ ઘુમરાય છે. હવે મારે સંસારમાં નથી રહેવું. બસ, સાજો થાઉં એટલી વાર છે. ચૈત્ર મહિને દીક્ષા થતી હોય તો વૈશાખ નથી કરવો. આપ આશિર્વાદ આપો. મારો આ મનોરથ વહેલી તકે પૂર્ણ થાય.”
અકસ્માત અંગે એના શબ્દો...
સાહેબ ! અફસોસ એટલો જ છે કે હું જેમના માટે વિહારમાં સાથે ગયો હતો, એમની સુરક્ષા હું ન કરી શક્યો. મને વાગ્યું એની મને જરાય ચિંતા નથી, કદાચ મરી ગયો હોત તો પણ વાંધો નહોતો, પણ પૂ. સાધ્વીજી ભગવંતોને ઈજા થઈ એનું ખૂબ દુઃખ થાય છે. અમે તો સાહેબ પલંગમાં પડ્યા રહીએ, પણ આપની તો આખી સાધના જ અટકી પડે. શરીરમાં ખોડ રહી જાય તો સંયમ શી રીતે પાળી શકાય?”
ખૂબ આગ્રહપૂર્વક ગોચરી વહોરાવી. ના પાડવા છતાં માંડ માંડ ચાલીને દાદરા સુધી મૂક્વા આવ્યો. હૈયું ભરાઈ ગયું. ખરેખર એની પ્રસન્નતા, સમાધિ, દીક્ષાનો તલસાટ, શાસન અને
શેરબજા૨નું રોકાણ મોટી મોંકાણ ના મંડાવે વેજોજો.
