Ishtopadesha

Author(s): Devnandi Maharaj, Shitalprasad, Champat Rai Jain
Publisher: Paramshrut Prabhavak Mandal

Page 78

परिशिष्ट नं० २ श्रीमत्पूज्यपादस्वामिकृत श्लोकोनो श्रीरावजीभाई देसाई कृत गुजराती पद्यानुवाद
इष्टोपदेश
मंगलाचरण
अनुष्टुप छंद अपूर्व तत्त्वदृष्टिना दाता सद्गुरु राजने; नमी इष्टोपदेशे आ, रम, साधं स्वकाजने ॥ पूज्यपाद सूरिवर्ये, रच्यो इटोपदेश आ; रमावी आत्मवृत्ति त्यां, मोक्षार्थी घय साधता ॥
अवतरण
ग्रंथारंभ सर्व कर्मो हणी पोते, पाम्या आत्मस्वभावने; केवलज्ञानरूपी ते, नमुं सत् परमात्मने ॥१॥ स्वर्णपाषाण सुहेतु पामी सोनं बनी रहे; सुद्रव्यादि तणा योगे, आत्मा शुद्धात्मता लहे ॥२॥ व्रतो आपे सुखो स्वर्गे अवतो नरके दुःखो; छांये तापे उभा बेनो, भेद मोटो अहो लखो! ॥३॥ आत्मभाव यदि मोक्ष आपे स्वर्ग विसात ना; कोश बे जे लई जाये, क्रोशार्धे थाय म्हात ना ॥४॥ स्वर्गमां अमरोने जे सुखो इन्द्रियजन्य ए, निरामयी चिरस्थायी देवोने योग्य भोग्य ते ॥५॥ जीवोनी वासना मात्र ए इन्द्रिय सुखो दुःखो; भोग ते रोगवत् पीडा, आपे आपत्तिमां जुओ॥६॥ मोहाच्छादित जो ज्ञान, जाणे ते न स्वभावने; मेणो चढये खुवे प्राज्ञो, शुद्धि, बुद्धि-प्रभावने ॥७॥ देह गेहादि स्त्री पुत्रो, शत्रु मित्रो धनादि तो, स्वभावे सर्वथा न्यारां, मूढ माने स्वकीय जो॥८॥ भिन्न देश दिशामांथी पक्षी आवी तरु वसे; प्रभाते सौ स्वकार्यार्थे, ऊडी जाये दिशे दिशे ॥९॥ विराधे अन्यने तुं तो अन्य ते तुजने हणे; करे छे क्रोध त्यां शाने ? वावे तेवं जगे लणे ॥१०॥ अज्ञाने राग ने द्वेष, नेतरां कष्ट नोतरे; खेंचातां, दंडवत् जीवो, भवाब्धिमां भम्या करे ॥११॥ विपत्ति एक ज्यां जाये. आवे तेवी बीजी घणी: संसारे प्राणीने एवी. घटमाल विपत्तिनी ॥१२॥ कमातां रक्षतां कष्ट धनादि नाशवंतने; सुखी तेथी गणे तो, शुं, सुख घीथी ज्वरातने ? ॥१३॥ विपत्ति अन्यनी जोतां, पोतानी न विचारतो; वने ज्यां सौ बळे प्राणी, मूर्ख वृक्षे रह्यो छतो॥१४॥ आयु-भोगे वधे लक्ष्मी, धनिको तोय ते चही, धनार्थे आयु गाळी दे, प्राणथी इष्ट श्री तहीं ॥१५॥ दान के पुण्यना नामे निर्धनो धन संग्रहे; तो ते 'स्नाने थशुं शुद्ध' चही पंके वृथा पडे ॥१६॥ पमाये कष्टथी भोगो, पाम्ये तृप्ति न आपता; त्यागतां दुःख दे अंते, तेमां सुज्ञो शुं राचता ? ॥१७॥ जना संगे शुचि एवा, पदार्थो अशुचि बने; ते दुःखमूर्ति देहार्थे, भोगनी चाह शं तने ? ॥१८॥ आत्माने श्रेयकारी जे, देहने अपकारी ते; किंतु दहोपकारी जे, आत्माने अपकारी ते ॥१९॥ दिव्य चितामणि एक, काचनो कटको बीजो; मळे जो ध्यानथी बन्ने, विवेकी इच्छशे कयो ?॥२०॥ स्पष्ट स्वानुभवे व्यक्त, अक्षयी देहव्यापक; आनंद धाम आ आत्मा, लोकालोक-प्रकाशक ॥२१॥ चित्त-एकाग्रता साधी, रोको इन्द्रिय-ग्रामने; आत्माथी संयमी ध्यावे, आत्ममां स्थित आत्मने ॥२२॥ ज्ञानीना आश्रये ज्ञान, अज्ञथी अज्ञता मळे; 'होय जेनी कने जे ते, आपे' लोकोक्ति ए फले ॥२३॥