Dharmaratnakarandaka

Author(s): Vardhmansuri, Munichandravijay
Publisher: Shardaben Chimanbhai Educational Research Centre

Page 433

४०६
आचार्य श्रीवर्धमानसूरिरचिते स्वोपज्ञटीकासहिते धर्मरत्नकरण्डके
जत्थ न बुज्झसि हियए, थुन्वसि न गिराए नेव कारण । पणमिजसि देव ! तुमं, अलाहि किं तेण जम्मेण ॥२४॥ देव ! तुमाउ न अन्नो, मह नाहो इहभवे परभवे वा। एसा मह पडिवत्ती, कम्मवसा कजनिष्फत्ती ॥२४५॥ नाह ! तुमाउ न अन्नो, नमामि न थुणामि नेव अच्चेमि । पत्येमि नेव जिणवर !, सुत्तो सुमिणे न समरामि ॥२४६॥ तं चेव मुणसि मुणिवइ !, जइ एयमकारिमं तउ मज्झ । तुह पयसेवासहिओ, भवे भवे होज जिण ! जम्मो ॥२४७॥ तवियं तवो तवोनिहि !, सुया सुई तुम्ह भाविओ अत्यो। संपइ समाहिमरणं, जह होइ तहा करेजासु ॥२४८॥ इय तिसलहनंदणि दुहसय-खंडणि वद्धमाणपहुथुयचलणि ।
वरलक्खणलंछणि भव-भयभंजणि होउ भत्ति मह वीरजिणि ॥२४९॥ एवमादिस्तुतिस्तोत्रैः, संवेगरसदायिभि: । वन्दित्वा भक्तितो देवान, ववन्दे विधिना गुरून् ।।२५०॥ सर्वस्यापि त्रिलोकस्य, वन्दनीयपदाम्बुजान् । सर्वसाधूंश्च वन्दित्वा, विधायानशनं ततः ॥२५१॥ भावयन् भववैरस्यं, चञ्चलत्वं च सम्पदां । मानुषत्वादिसामग्रया, भूयोऽप्यत्र दुरापताम् ॥२५२॥ सर्वथा दुर्जयत्वं च, महामोहमहीपतेः । दारुणत्वमकल्याण-मित्रवर्गाभिसङ्गतेः ॥२५३॥ कल्याणमित्रयोगस्य, सर्वकल्याणदायिनः । असमञ्जसकारित्वं, रागिणां च पदे पदे ।।२५४॥ सद्गतेः प्रतिपन्थित्वं, सर्वान्तरद्विषां तथा । एवमादिसमग्राणां, त्रैलोक्योदरभाविनाम् ।।२५५॥ सुन्दरेतरभावानां, शुभेतरविपाकताम् । स संस्तारकमारूढः, प्रौढसद्भावनायुतः ॥२५६॥ सम्यक्पञ्चनमस्कारं, सारमार्हतशासने। उच्चचार स्फुटैर्वाक्यैः, संसारार्णवतारकम् ॥२५७॥ सञ्जातं पञ्चमं ज्ञानं, विश्वविश्वावभासकम् । एवं ते साधव: शुद्ध-पञ्चमज्ञानसंयुताः ।।२५८|| पञ्चापि पञ्चमोदार-चारुचारित्रशालिनः । प्रक्षीणाशेषकर्मांशाः, सर्वे क्लेशविवर्जिताः ॥२५९।। कषायरहिताश्चापि, सर्वथा मोहवर्जिता: । सम्प्राप्ता: परमानन्द-सुन्दरं परमं पदम् ।।२६०. तदेवं धनसारोऽसौ, सार्धं स्वीयवयस्यकैः । सङ्घपूजाप्रभावेण, जात: कल्याणभाजनम् ।।२६१॥ तदिममिह विलोक्य श्रेयसामेकहेतुं, भवजलनिधिमज्जज्जन्तुसन्तानसेतुम् । शमितदुरितदावं सङ्घपूजाप्रभावं, कुरुत भविकलोका: सादरं सङ्घपूजाम् ॥२६२॥ तदेवं धनसारेण, सङ्घपूजां प्रकुर्वता । तीर्थप्रभावनाकारि, श्रीमज्जैनेन्द्रशासने ॥२६३॥
यत:- तं किंपि पुरिसरयणं, संघसमुदंमि जायइ महग्यं ।
उज्जोइज्जइ सयलंपि, सासणं जेण जगगुरुणो ॥२६४॥