________________
પ્રજાએ કહ્યું કે દેશનું નામ રોશન કરજે, વગર લડાઈએ માળવાને જીતજે , લડવું પડે તો સહેલાઈથી જીત મળે એમ કરજે .
ડાહ્યો ડમરો રવાના થયો, પણ ગુજરાતના રાજાને ચેન પડે નહીં. એણે દોડતે ઘોડે માણસ મોકલ્યો. કહેવડાવ્યું કે મળી જાય !
ડાહ્યો ડમરો રાજનો સેવક હતો. એ પાછો આવ્યો.
રાજાએ કહ્યું, ‘જોજે બોલવામાં કે ચાલવામાં સહેજે ગફલત થઈ જાય નહીં. બાણું લાખનો માળવો કહેવાય છે.'
ને ડાહ્યો ડમરો વિદાય થયો. બે એક ગાઉ ગયો હશે, ત્યાં રાજા ભીમદેવનો સંદેશો આવ્યો. ડાહ્યા ડમરાએ વળી પાછું ફરવું પડ્યું.
રાજા ભીમદેવે વળી એકાંતમાં લઈ જઈને કહ્યું, “જો બની શકે તો - લડાઈમાં હું અને ભોજ લડીએ. બેમાં જે હારે એનો દેશ હાર્યો. જે જીતે એનો દેશ જીત્યો.”
દામોદર મહેતા હસ્યો. એણે કહ્યું, “સારું. લડવાની વાત તો દૂર છે. હજુ તો મારે ભેજું લડાવવાનું છે.”
ડાહ્યો ડમરો વિદાય થયો. મોડું થયું હતું. રાત પડવા આવી હતી. પાંચેક કોસ પર પડાવ નાખ્યો. સવારમાં વહેલા આગળ વધવું હતું. સહુ વહેલા-વહેલા પથારીમાં પડ્યા. એટલી વારમાં રાજા ભીમદેવનો દૂત આવ્યો. દોડતે-દોડતે ઘોડે આવ્યો. આડા પડેલા ડાહ્યા ડમરાને ઉઠાડ્યો ને કહ્યું, ‘મહારાજ ભીમદેવ તમને હમણાં ને હમણાં યાદ કરે છે.”
ડાહ્યો ડમરો મનમાં નારાજ થયો. પણ ધણીનો ધણી કોણ ? એ તરત ઘોડે ચડ્યો ને મહારાજ ભીમદેવની સેવામાં હાજર થયો.
| રાજા ભીમદેવે કહ્યું, ‘માળવાની માલણો વખણાય છે. ત્યાંનાં ફૂલ વખણાય છે. ત્યાંની મહેદીનો રંગ અજબ હોય છે. પાછા વળો ત્યારે એ લેતા આવજો. મારે ગુજરાતમાં નમૂનેદાર બાગ બનાવવો છે.”
મહારાજ , આપે મને આટલા માટે બોલાવ્યો હતો ?”
ના, ના, જે વાત કહેવાની છે, એ તો હજી બાકી છે. જુઓ ! તમે ગુજરાતના એલચી તરીકે જાઓ છો. બહુ જોરથી ન બોલવું, બહુ ધીરે પણ ન બોલવું, વળી ત્યાંના લોકો શાક-દાળમાં તેલનો વઘાર 67
હું ગુજરાતી ! ] છે.
