Dahyo Damro

Author(s): Kumarpal Desai
Publisher: Gurjar Sahitya Prakashan

Page 98

‘વાહ ભાભ, વાર્તા, ડમરો ન હોત તો તું મારા દરબારનો સૌથી ચતુર માણસ ગણાત. ખેર ! હવે પુરોહિતને યોગ્ય સજા થવી જોઈએ.’
પુરોહિતને દરબારમાં બોલાવવામાં આવ્યા. એ તો રાહ જોઈને બેઠેલા કે વહેલુંમોડું દરબારમાંથી તેડું આવવું જોઈએ.
ડમરાને સાથે લઈ પુરોહિત સોમશર્મા દરબારમાં પહોંચ્યા. રાજાનો મિત્ર ભાભ તો ભરદરબારમાં પુરોહિતનું નાક કાપવા થનગની રહ્યો હતો. એણે રાજસભાને આખી ઘટના વર્ણવી. પછી છેલ્લે બાળક સમરને પૂછ્યું, ‘કેમ, તારા પિતાએ તને મધરાતે કેસર કેરી ખવડાવી હતી ને ?’
નિર્દોષ સમરે હા કહી.
પુરોહિતને થયું કે હવે પોતાનું આવી બન્યું. દયામણી નજરે ડમરા સામે જોયું.
ડમરો બોલ્યો, ‘મહારાજ, બાળકની વાત પર શો વિશ્વાસ ?
ભાભ બાજી હાથમાંથી ન જાય તે માટે બોલ્યો, ‘ડમરાજી, મોટાંઓ તો સાચુંખોટું બોલે, પણ નિર્દોષ બાળક સાચું જ બોલી નાખે.’
‘ના, એવું નથી.’ ડમરાએ ભારપૂર્વક કહ્યું.
ભીમદેવ કહે, ‘તો તમે સાબિત કરી આપો.'
ડમરો કહે, 'ભલે ત્યારે. સાબિત કરી આપું.'
આમ કહી પાઘડી સરખી કરતાં ડમરાએ કહ્યું, “બેટા ! સમર, તેં કેસર કેરી ક્યારે ખાધી ?'
સમર બોલ્યો, 'કાકા ! મધરાતે.'
ડમરાએ કહ્યું, ‘એ મધરાતે બીજું કંઈ થયું હતું ?'
સમર બોલ્યો, ‘એ રાતે ખૂબ વરસાદ પડ્યો હતો.' ડમરાએ કહ્યું, ‘શું ખૂબ વરસાદ પડ્યો હતો ?’
કૈસર કેરીm
97