Dahyo Damro

Author(s): Kumarpal Desai
Publisher: Gurjar Sahitya Prakashan

Page 97

D ડાહ્યો ડમરો
96
'બસ, તો રાજાને ખબર પડે ને રાજદરબારમાં બોલાવે તો મને જણાવજો. હું તમારી સાથે આવીશ.'
‘ભલે,’ કહી પુરોહિત સોમશર્માએ વિદાય લીધી. છાનામાના જઈને રાજબગીચામાંથી એક કેસર કેરી લઈ આવ્યા. ડમરાએ કહ્યા પ્રમાણે કરીને સમરને કેરી ખવડાવી.
બીજે દિવસે ચોરીની ખબર પડી ગઈ. પુરોહિતને માથે ચોરીનો આરોપ આવ્યો. રાજાનો મિત્ર ભાભ કોઈ પણ હિસાબે પુરોહિતને ગુનેગાર ઠેરવી સજા કરાવવા માગતો હતો.
ભાભ મહારાજ ભીમદેવને મળ્યો અને કહ્યું, ‘મહારાજ, પુરોહિતે ચોરી કરી એની ખબર પડી ને ?'
ભીમદેવ કહે, ‘હા, ખબર તો પડી. પણ એ સાચું છે કે ખોટું એની ખાતરી કઈ રીતે થાય ?’
ભાભ બોલ્યો, ‘ઓહો ! મહારાજ, એ તો સાવ સહેલી વાત છે. પુરોહિતના છોકરા સમરને બોલાવો. એ બાળક હોવાથી સાચી વાત કહી દેશે.’
રાજાએ છુપા વેશે માણસો મોકલીને શેરીમાં રમતા સમરને બોલાવી લીધો. સમરને રાજા પાસે લાવવામાં આવ્યો. ભાભે એને સમજાવી પટાવીને પૂછ્યું, ‘તેં કેસર કેરી ખાધી છે ?’
‘હા, મને મારાં માતાપિતાએ ખવડાવી હતી.' બાળકે સાચું કહી
દીધું.
ભાભે પૂછ્યું, ‘તેં એ કેરી ક્યારે ખાધી?'
બાળક બોલ્યો, મધરાતે !
ભાભે આનંદમાં આવી જઈ મહારાજ ભીમદેવને કહ્યું, ‘સાંભળ્યું ને મહારાજ ! રાતે છાનામાના આવી પુરોહિતજી કેરી ચોરી ગયા. નહીં તો તમે સાંજે આપેલી કેરી મધરાતે ખવડાવવાનું કારણ શું ?' ભીમદેવ ભાભની ચતુરાઈ જોઈ ખુશખુશ થઈ ગયા અને બોલ્યા,