________________
રઘુ : વાસનાને પંપાળવાનું. એને રાજી રાખવાનું. સાત્રાજ્યની લગામ ઢીલી પડી ગઇ. સલ્તનતના વહી! અધર બન્યા. ધર્મ ભૂલાયા. કર્તવ્ય વિસરાયુ નાત ખાવાઇ ગઈ.
જગતને શહેનશાહ આજ વાસનાના દેશ પર નાચતા હતા. એવા એક અણુસાર એ કાતી તે!. બીન અસર એ બેસતા હતા. વાસનાનું હવે એ પૂતળુ બન્યા હતા. એ નચાવે એ નાચ નાચતે તે.
અને એ નાચ્યા. ખૂબ નાચ્યા. ખૂબ નાચ્યો. થાક લાગે ત્યાં સુધી એ નાચ્યો,
અંતે એ થાક્યા. વાસનાથી હવે એ કુંત્યા, એની હવે એને સૂગ ચડવા માંડી. એની લાગણી હવે ઠંડી પડી હતી, એની વૃત્તિઓ હવે મંદી ખની હતી. એ ગવાડની ગંધથી હવે એ નાક માડવા લાગ્યા.
પણ અસેસ ! એ ખૂબ મોડા પડ્યા હતા. વાસનામાં એ ઊંડે કાર્ડ ખૂપી ગયા હતા.
જે પહેલાં એના જિગરને શાંતિ આપતી હતી. એ આજ એના જિગરને અશાંત બનાવી રહી હતી. જેને એ હુંક સમજતા હતે! એ આજ આગ બની રહી હતી. એ આજ સળગી રહ્યો હતા.
પહેલાંય એક વખત એ સળગતા હતા. માજ પણ એ રોકાઇ રહ્યો હતા. પણ ત્યારે એની આંખમાં હંસુ હતાં. આજ એની આંખમાં આંસુ હતાં...
અંતરની ભીતરમાં જોતા ત્યારે એ ચીસ પાડી ગાતા હતા. હાય કેવુ જીવન કરી મૂક્યું છે? જીવતર આખું લથડી ગયું હતું. કયાંય ચૈન ન હતું. કાંય શાંતા ન હતી. જીવન બરબાદ થઈ
૧૩
ગયું હતું.
જગતની રાહેાડુ આ યાદી ગરીબા અનુભવી રહ્યો હતો. વાસાએ એનું સત્ય છીનવી લીધું હતું. એની પ્રાંતમાં અંગ્રેજ મારી મા હતી,
એ પે!કારતા હતાઃ સ'...ય...,.સ.ય...મ ...આય, પ્રિયે ! એકવાર આવ અને મધુ ચાય, આ વાસના મને ભરડી રહી છે...”
પણ વાસનાની નાગચૂડ એમ કે તા એ વાસના ઊની ?
પણ એના પૈાકારનાં અંતરની સચ્ચાઇ હતી. આતમને રણફાર એભાં હતા.
સચમ આવી. હૈયાની આરઝૂ એણે સાંભળો. એ આવી અને એણે તેને ગાદી લીધા.
છે. મારા દેવ ! આંખા એ
શ્વેતુ
એક સ્મિત
“હાય ! કેવી દશા કરી મૂકય કાં છે મારા વ્હાલા તારી જસ્વિતા ? કર્યાં છેં તારા દેવ ! મેં તને ત્યારેજ કીધું હતુ કે મારું માવજે. આમ હાડકાં માટે વિસ ન અતીશ. અને જો એમ કરી તે તારી કેવી હાલત બનાવી છે
“દેવી ! મને માફ કર...હત્ત્તર વાર ન કર હું ભૂખ્યો. ખરેખર હું પ્રિયે ! મુલ્યે, તારી અવગણના કરીને હું કંગાળ ચ ગયા, વાસનાએ મારી જિંદગીની ખાનાખરાબી કરી નાંખી છે. મેં તને કંવાર યાદ બન્યા હતા. તારી પાસે હતા. અને અધવચ્ચે જ પ્રિયે ! કયા માટે કહ્યું કે, મને પ્રિયે ! ના હવે તે! તાર્રફ સાથે ફી નહિ છેડુ...”
કરી હતી. પણ હું નિભળ આવવા તૈયાર પડ્યું તે પાડ઼ા કરી જતા હતા.
માફ કર...પણ ના નાતે પુ. દેવા
