________________
૫૮
બુદ્ધિપ્રભા.
કર્યો કે વખતે તે દિવાની તે નહિ હશે? ગુસ્સે બતાવી બાદશાહે સવાલ કર્યો-“અમ્, બાંદી, ચૂપ કેમ રહી છે ? તું કોણ છે, અને આ વખતે શું કરતી હતી?”
સાકીએ જવાબ આપે: “હું કોણ છું, તે ન કહી શકું તે જાંપનાહ ! ”
આ બેધડક જવાબ સાંભળી હિંદુસ્તાનની સારી સલ્તનતને માલેક ઘભિર ચૂપ થઈ ગયો. વિસ્મીત બની ગયો અને તેણે કમરે લટકી રહેલી શમશેર પલકવારમાં બહાર ખેંચી કહાડી, તે ઝગમગતા દિવાના તેજમાં ઝળહળવા લાગી. પણ જરા વિચાર આવી જતાં, શમશેર મ્યાન કરી અને કહ્યું –“ઔરતના લોહીથી, હારી તેજીલી તલવાર ખરડાશે નહિ, આ બેઅદબીભરી ચાલને માટે, એક બીજ દ્વારા ખુલ્લા દિલ૫ર ફટકાના મેહ વરસાવશે. એજ સજાને તું લાયક છું !”
તે વખત સુધી સાકીને હૈયાના ઉડામાં ઉંડા અંતરમાં બચી જવાની આશાનું એક ઝીણું ઝાંખુ કિરણ સળગતું હતું. બાદશાહને હુકમ મોંમાંથી નીકળતાંજ, તેને હેશટેશ ઉડી ગયા. તે ધ્રુજતે અવાજે બોલવા લાગી. “ શહેનશાહ ! ખારા લોહીથી આપની તેછલી તલવાર લાંછિત નહિ થાય. કરે ! ઘા કરો ! કેમકે હું નામરદ એરત જાત નથી પણ આદમ બચ્ચે છું ! ” .
આ તપના ધડાકા જેવાં વચન વાયુ પુટપર અથડાતાં જ શહેનશાહ બાદશાહની આંખ ફાટી ગઈ. આંખમાંથી ગુસ્સાની આગના તણખા ઉડવા લાગ્યા, ફરી એકવાર પેલી તલવાર, મ્યાનમાંથી ઝણઝણુટ કરી બહાર નીકળી પડી પણ આ વખતે પણ શાહ પિતાના મીજાજ પર કાબુ રાખી તેને મ્યાન કરી, અને અજાયબી સાથે ઘૂરક અવાજે તેએ. ગાજી ઉઠ્યાઃ-શું આદમી ? આદમી મ્હારા રંગમહેલમાં ? તે તે વળી આટલી રાત્રે ? અય, મજાત! મોતની સજા સુખ અને શાન્તિની છે. ત્યારાપર એ મહેરબાની ઘટતી નથી. એક બેહા જલાદજા હાજરી સાથે, ગીધ કુત્તાં ત્યારી લાશપર મજબાની ઉડાવશે ! નેપાક ! એ લાયક સજા થશે ! !
સાકીના પગ ઢીલા થઈ ગયા. ખસવાની ઘણી ખાહેશ છતાં પણ, પગ ઉપડી શકે નહિ. મહામહેનતે તે બાદશાહને પગ આગળ જઈ પડી.
સેલીમા-પવિત્ર દેવી સેલીમા ! સાકીનું જીવનધન સેલીમાં આ વખતે સુખમાં ઘોરતી હતી. તેની તરફ બાદશાહ કરડી નજરથી જુએ છે, તે જાણી સાકીના હૈયામાં પહેલાં કદી નહિ સાંભળ્યું હોય તેવું જોર ઉભરાયું. તરતજ તે દ્રઢ પગે ઉડીને ઉભી થઈ. અને સ્થિર નજરે બાદશાહ તરફ જોઇને બેલી: “શહેનશાહ જે આપને હુકમ હોય તે, મહારે બધે હેવાલ આપની આગળ ખ્યાન કરૂં ? પછી ચાહ્ય તે હુકમ ફરમાવશે !
બાદશાહે પહેલાંની માફક કરડે અવાજે જવાબ આપ્યો-ઠીક ! કહેવું હોય તે કહી લે, પણ તેથી તે મોતની સજામાંથી બચી નહિ શકશે !”
(અપૂર્ણ.)
