________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
[ ૧૬૦ ]
શ્રી આત્માનંદ પ્રકાશે. શાથી કહે છે? અમોને તે ધન, કુટુંબ, સ્ત્રી લેખાય છે તેવા ધર્મ વિનાનાને અન્ય દર્શનીઓ પરિવાર, વાડીગાડી, સુંદર ભેગેપભેગ, અમન- પણ પશુપ્રાય જ લેખે છે. જુઓ મહાભારત ચમન અને યથેચ્છ વિચરવું એ જ જગતનો સાર શાન્તિપ ૫૦ ૭, ૩ ૨૨લાગે છે તેનું કેમ? તેને ઉત્તર આપતાં અહિં હાનિકામ મધુરં જ, બીજા જ પાદમાં શાસ્ત્રકાર મહારાજા કરમાવે છે કે સામાન્યતરાથમિનંદનામ | “ તમે જે સુખે ગણાવે છે તે સખો અને એ પણ રે સૈવામfષ વશેષ સિવાય ઇન્દ્રાદિને પણ સર્વ સુખને પ્રધાન હતું તે
વળ રીના ઘમિ: સમાના: Iકર ll ધર્મ જ છે.' કારણ કે જગતના ઉપરોક્ત સર્વ
અર્થ:–“આહાર, નિદ્રા, ભય અને મૈથુન એ સુખોને જગતના સર્વ પ્રાણીઓ ઇરછતાં હોવા છતાં ચારે સંજ્ઞા તે મનુષ્યની જેમ પશુઓમાં પણ તેટલાં કે તેમાંના આંશિક પણ સુખેને કેટલાક આભા
સમાન્ય છે, ફકત મનુષ્યમાં એથી કાંઈ જો
લાક આમા- અધિક હોય તો તે ધર્મ જ છે ! તેથી મનુષ્ય ભવ એ ૫.મતા જ નથી તે તે પ્રત્યક્ષ જ અનુભવાતું પામીને પણ જેઓ ધર્મોહીણ જીવન ગુજારે છે તેઓ હોવાથી તેવાં પણ સુખે જે પુણ્યવાને પામ્યા છે
તે પશુ જેવા જ મનુષ્યો છે.' તેઓ તેવું પુણ્ય પૂર્વે ઉપાજીને આવેલા હોવાને લીધે જ પામ્યા છે, આથી તેવાં પણ સુખોને પ્રધાન
આથી પૂર્વોકત સદ્ગહરથ તો સંસારમાં સારહેતુ તે ધર્મ જ છે એ સ્વતસિદ્ધ છે. ધર્મ પણ વાત કરી દે છે કે એને સમગ્ર સંસાર સુખ
મૃત ધર્મને જીવનમાં એટલી મજબૂત રીતિએ એતમનુષ્યથી જ થઈ શકે છે કારણ કે ધર્મ કરનાર જ પંચમગતિ(મેક્ષ ગતિ)ને પામી શકે છે, અને તે પણ સંસારને ધકકો જ મારે છે. સંસાર પણ એનાથી
લુખે જ જાણતા હોવાને લીધે ગૃહસ્થાવાસમાં મોક્ષ ચાર ગતિમાંથી એક મનુષ્યગતિ પામેલ આવ નહિ આદર નહિં, નહિં નેનમાં નેહ, ઉસ આત્માને જ લભ્ય છે; અર્થાત મનુષ્ય જ મેક્ષ ઘર કછુ ન જાઈએ, કંચન વરસે મેહ. એ ઉફત્યનું-- મેળવી શકે છે. આ હેતુથી જ મનુષ્યપણું એ પ્રધાન સાર દૂર દૂર ભાગતે ફરે છે. આવા ઉત્તમ ગુણલેખાયું છે અર્થાત મનુષ્યપણું એ જ ઉત્તમ એમ રતનપણાની સહજ પ્રાપ્તિ એ શ્રાવક કુલને જ પ્રતાપ છે. માનીને મનુષ્યપણું પામ્યા પછી એ જેનાથી ઉત્તમ
[ચાલી
DOી ઈચ્છઠ્ઠB સ્મ ર જ લી. શીરીજી
( હરિગીત ) (સંગીત લુબ્ધક ગાન તારું આજ ના અટકાવતું –એ રાગ ) હેમચન્દ્રાચાર્યનાં સ્મૃતિ ગાન આ હૃદયે રમે, મન હર્ષ નૃત્યે ઉછળે અશ્રુ વહે ચક્ષુયે. ચંચલ મને સ્થિરતા વસે ને અતણું ચૂરા બને,
વતો હદે કંદર્પને મત્સરતણી પીડા ટળે. જિન ધર્મ કીર્તિ ચન્દ્રદશે કે અંતરને ગળે, ભિમાન નાશે દૂરને વળી લાભ લેલુપતા ત્યજે. મદ પ્રેમમાં પલટી જતો આચાર્ય એવી કલા, રસસાગરે મસ્તીભર્યા આનંદની પછી શી સમા. સપૂર્ણ લેખિની ગૃડી તિરે” મનડું હર્યું, ફેમેન્દ્ર ગાતાં અજિત ગાને અલ્પતા મન ધારતું.
દ્રિસાગરજી મહારાજ,
For Private And Personal Use Only
