________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
શ્રવણ અને સંસ્મરણ હજી પણ જીવવું ગમે છે. મૃત્યુને ભલે વાતવાતમાં સંભારે પણ મૃત્યુની ભયંકરતા એમને ગભરાવે છે.
વૃદ્ધ ડોશીએ આજ સુધીમાં ઘણું ઘણું ગુમાવ્યું છે. એમનું યૌવન ગયું, એમની સંપત્તિ ગઈ શરીરની શક્તિ ગઈ સંસારના અનેક સગાએ ગયા, સર્વસ્વ ગયું છે બાકી કંઈજ રહ્યું નથી. છતાં એમણે જે બળતણું સંઘરી રાખ્યું છે તેમાંથી અધું છાણું કે એકાદ સાંઠી તે તમે લઈ જુઓ. વૃદ્ધ ડોશી તમારી સાથે લડવા હાર પડશે, જીવનનું અમૂલ્ય ધન લૂંટાઈ જતું હોય એમ તપી જશે. વસ્તુ ઉપર જેમને આટલી મમતા હોય તેમને મૃત્યુ કઈ રીતે મીઠું લાગે ? મેહવાળે માનવી મૃત્યુની સામે ચાલી, શી રીતે મૃત્યુનું સ્વાગત કરે ? “આવ ! આવ! મિત્ર મૃત્યુ ! આજ સુધી હું તારી જ રાહ જોઈ રહ્યો હતો. આખી રાત ઉજાગર કરીને તારે માટે જ આ પુલની માળા ગુંથી તૈયાર કરી છે. તારૂં સ્વાગત કરવા તૈયાર છું.” એમ કઈ મેહ માયામાં ગળા સુધી ખુતેલો માનવી થેડે જ કહી શકે ? મૃત્યુનું સ્વાગત કરનાર પાસે તે મૃત્યુ પોતે રમણીય બને છે.
માણસ કેટલીકવાર તત્ત્વજ્ઞાનીની વાણી વદે છે: “અમારે શું બાંધી જવું છે ? બધું અહીં ને અહીં જ પડી રહેવાનું છે. આ તે પાછળ પુત્ર પરિવાર પડે છે એમને માટે બધા ઉધામા કરીએ છીએ.”
પણ એ મહાનુભાવના પુત્ર-પુત્રી કે પત્નિ જે એક રાતો પૈસો ખાઈ નાખે-વેડફી નાખે તે એ તત્ત્વજ્ઞાનીને કેટલું દુઃખ થાય ? એ વખતે એમને એમ પણ લાગે કે આવાં ઉડાઉ છોકરાં હોય એના કરતાં વાંઝીયા શું બેટા ? ધનધાન્ય ઉપર આટલી મેહ-મમતા હોય એમને મૃત્યુને સાદ કેટલે બેચેન બનાવી દે ? મમતા અને મૃત્યુની ભયંકરતા એ બન્ને જાણે કે સગી બહેને હોય એમ નથી લાગતું ?
રમણીય મુંઝવણથી ભરેલું આ એક બીજું ચિત્ર જુઓ --
એક અબોધ બાલિકા, માતપિતાના આગ્રહથી પહેલવહેલી પિતાના સાસરે જાય છે. સૌનાં મુખ ઉપર આનંદની લાલીમાં દેખાય છે, માત્ર પેલી ન્હાની બાળા એ આનંદમાં કઈ જ ભાગ લઈ શકતી નથી. એનું અંતર અંદરથી લેવાઈ રહ્યું હોય છે. એ વિચારે છેઃ કોણ જાણે આ લેકે “મને કયાં લઈ જશે ? ત્યાં મારી માતા નહીં હોય, પિતા પણ નહીં હોય” ભાઈ કે હેનનાં પણ દર્શન ત્યાં નહીં મળે ! ત્યાં સાસરામાં ગયા પછી મારૂં કોણ ?
For Private And Personal Use Only
