________________
૧૪૩
છદ્મસ્થ પણાને કારણે આચાર્ય, ઉપાધ્યાય, સાધુ પ્રમત્તાદિ ગુણસ્થાનકોએ પ્રમાદ, કષાય, નેાકષાયાદિ દોષવાળા હાવા છતાં, તેમના ગુણાને આગળ કરીને જ આરાધના થાય છે. તેમ જીવરાશિ પ્રત્યે મૈત્રીભાવ, જીવમાં રહેલા ગુણને આગળ કરવાથી જ સાધી શકાય છે.
મૈત્રી એ સ્નેહપરિણામરૂપ છે. દ્વેષ તે પિરણામને શેષવી નાખે છે. દેવી ઝુબાન ન પત્તિ' એ નિયમ છે.
એટલે દ્વેષીમાં મૈત્રીભાવ ટકતા નથી. મિન્ની મૈં સજ્જ મૂજી' એ ભાવ તા જ ટકે, જો જીવમાત્રમાં રહેલ ગુણને જોવામાં આવે.
એ ગુણુ અક્ષરના અન'તમે ભાગ જીવમાત્રમાં ઉઘાડા છે,’ એ વચનને આગળ કરવાથી જોઈ શકાય છે, અને એ રીતે જોનાર જ મૈત્રીભાવ વડે જીવમાત્રને શુદૃષ્ટિ વડે જોઈને આરાધક બને છે.
C
દોષ જોવાથી દોષ આવે છે અને ગુણુ જોવાથી ગુણ આવે છે.
ભગવાન જીવમાત્રમાં પ્રચ્છન્નપણે રહેલા કેવળજ્ઞાનાદિ ગુણાને જ્ઞાનના મળથી જોઈ શકે છે. તેથી તેમનામાં સ્નેહભાવ સુકાતા નથી પણ અખંડ રહે છે.
સ્નેહભાવને શૈાષવી નાખનાર શ્રેષરૂપી દાવાનળને ડામવા માટે દોષષ્ટિને દૂર કરી ગુષ્ટિ કેળવવી જોઇએ. ગુણુ દૃષ્ટિવાન સદાય સાચી આત્મકમાણી કરે છે. દોષ દૃષ્ટિવાન સદાય ભેટમાં રહે છે.
R
