________________
૨૮ ]
દૈવયેાગે જો કાઈ ખીમાર થઈ જતી તેા ખીંછ વહુએ તેના ભાગનું કામ ।રવામાં આનાકાની કરતી. તે તેના ઉપર ઢોંગના આરોપ મૂકતી અને અનેક જાતના આક્ષેપ કરતા કલેશનું બીજું કારણ એ હતું કે જ્યારે ધરમાં !! ખાવાપીવાની વસ્તુ લાવવામાં આવતી ત્યારે સૌ કાઈ એમ ઈચ્છતુ કે સારામાં સારી અને વધારેમાં વધારે મને મળે. ખસ, આવી જાતનાં કારણેાથી કાસ શરૂ થઈ જતા અને બધાં પરસ્પર ગાળાગાળીએ આવી જતાં. કાઈ વાર નજીવી બાબતમાં પણ કજિયા થઈ જતા. જ્યારે કાઈવાર ભાઈભાઈનાં છેાકરાં લડતાં ત્યારે તેમની માતાએ પરસ્પર એ બીજીને ખરાંખાટાં વેણુ સંભળાવતી. આ બધું જોઈ તે નાની વહુને દુઃખ થયું. જે દિવસે તેને હૃદયની પ્રેરણા મળી હતી તે દિવસથી તે ઝઘડા મટાડવાના ઉપાય વિચારતી હતી, તેને લાગ્યું કે આ નિમિત્તે તે ઘણી જ સારી તક મળી છે. એક દિવસ એકાંતને વખતે તે તેની સૌથી માટી જેઠાણીની પાસે ગઈ. તે દિવસે રસેાઈ બનાવવાના વારા જેઠાણીનેા હતેા. નાની વહુએ જેઠાણીને કહ્યું કે, · મોટીબહેન ! હું બધાં કરતાં નાની છું. મારી હાજરી છતાં તમે રસાઇ બનાવે તે સારું ન લાગે. વળી તમારે તેા બાલબચ્ચાંની સંભાળ પણ રાખવી પડે છે. અને મારે વધારે કામ નથી, જો તમારા રસાઈ બનાવવાના વારે. મને આપી દે બહુ જ સારું ”
તે
આશીક
જેઠાણીએ પહેલાં તે ઘણી આનાકાની કરી. તેણે કહ્યું, “ વહુ ! હજી તેા તારે ખાવાપીવાના અને મેાજ કરવાના દિવસેા છે. એકાદ બાળકની માતા થઈ એટલે પછી કામ કવાનું અને ચૂલા ફૂંકવાનું તેા માથે પડવાનું જ છે ને.”
જાન્યુઆરી ૧૯૬૭
વાતની ના પાડી ન શકી. તેણે રસાઈ કરવાનેા પેાતાના વારા નાની વહુને આપી દીધા. આવી રીતે પ્રેમથી બધી જેઠાણીએ પાસેથી વિનય કરીને તેમના રસોઈના વારા નાની વહુએ લઈ લીધા, રાજતુ રસોઈનું કામ પેાતાની જવાબદારી ઉપર લઈ તે તે ખૂબ જ પ્રસન્ન થઈ. દરરોજ તે પ્રેમથી રસાઈ બનાવતી અને બધાને ખવડાવીને પછી પાતે ખાતી.
નાની વહુએ કહ્યુ', “ જેઠા ીજી ! હું આપના પગમાં પડું છું. મને આવી રીતે તેરાશ ન કરો. આ દિવસે તે મારે કામ કરવાના છે. અત્યારથી જો તમે મને આરામ લેનારી બનાવી મૂકશે! તેા પછી આગળ જતાં હું કાઈ કામની નહીં રહું. મારાથી અને તેટલું કામ કરવાના મારા ધર્મ છે, આપ મારા ધથી દૂર રાખી મને ૫.પી ન બનાવે.” આમ કહીને તે રોવા લાગી. હવે જેઠાણી તેની
તે સુ ંદર રસા બનાવતી અને ચપળતાથી ઘેાડી વારમાં ઘણી વસ્તુ તૈયાર કરી દેતી. આ કામ કરવામાં તેને જરાય થાક જેવું લાગતું નહીં. ઊલટુ ઉત્સાહને લીધે તેને ધણું સુખ લાગતું. કદાચ કાઈ મહેમાન આવી જાય તે પણ ફરી રાંધવામાં તેને કચવાટ થતા નહીં. તેને પણ બહુ જ પ્રેમથી તે ભાજન કરાવતી. કામ કરવામાં અને બીજાને રાહત આપવામાં તે પેાતાને જ સુખી કરતી સમજતી હતી. તેની આવી અદ્ભુત લગની અને સેવાભાવ જોઈ ને સર્વ કામ તેની પ્રશ'સા કરતું હતું.
એક દિવસ તેની સાસુ તેની પાસે આવી અને એલી, “ખેટી ! આ તેં શું કર્યું... ? બધાંના વારા તે ́ પેાતાના ઉપર શા માટે લઈ લીધા ? ’’તેણે નમ્રતાથી જવાબ આપ્યા, “માતાજી, મારાં માતાપિતાએ મને શીખવ્યું છે કે આ શરીર તે એક દિવસ માટીમાં મળી જશે. તેથી તેના વડે વધારેમાં વધારે સેવા કરવાના લાભ લઈ લેવા. એ જ તેને સૌથી સારો ઉપયાગ છે, ગમે તેટલું સાચવી રાખવા છતાં પણ છેવટે તે ખચવાનું નથી, સેવા એ જ માટુ' ધન છે, વળી કામ કરવાથી તે વધારે તંદુરસ્ત અને મજબૂત બને છે અને અન્તરમાં પણ પ્રસન્નતા ઊપજે છે. તેથી આપને પણ મારી પ્રાર્થના છે કે કામ કરવામાં મને બરાબર ઉત્સાહ આપતાં રહેા.”
તેને આવેા જવાબ સાંભળી સાસુ ચકિત થઈ ગઈ. તેણે વિચાર્યું કે આ તા કાઈ દેવી છે. કાઈ સાધારણ સ્ત્રીમાં આવા સુંદર ભાવ ન હેાઈ શકે,
ખીજે દિવસે સસરાજી વહુઓને આપવા માટે ધણી સાડીએ લાવ્યા. તેમણે દરેક વહુને એક વ માટે બાર બાર સાડીઓ આપી. સૌથી નાની વહુ પેાતાના ભાગમાંથી એ સાડી લઈ ને પેાતાની સૌથી
