________________
नवमः सर्गः
३२३ रावणने अत्यंत आक्षेप करवा लाग्यो. त्यारे रावणे लक्ष्मणने गरुडपर बेठेला जोइने, कोपथी लाल आंखो करी; तथा पढी तेणे ते वज्ञ सरखी शक्ति तेनापर मुकी. त्यारे ते शक्ति सघलां शस्त्रोने अवगणीने लक्ष्मपनी बात पर पडी; अने तेथी लक्ष्मण मूर्छा खाइने पृथ्वीपर पड्या,
तेना शिबिरमा पण शोक पथराई गयो. तेथी क्रोधायमान थएला रामचंद्रजीए सिंह जेम हाथी साथे, तेम सिंहना रथमां बेठेला रावप साथे युद्ध करवा मांड्यं; पढी त्यां रामचंद्रजीए रावणना पांच रथोने जांगी नाख्या; त्यारबाद रामना तेजने नहीं सहन करवायी रावण पोताना नगर तरफ गयो. पढी सूर्य अस्त यये बते राम, लक्ष्मण पासे
व्या, तथा तेने तेवी रीतना जोइने मूर्छा पाम्या, तथा पढी संज्ञा आव्याबाद ते कहेवा लाग्या के, दे जाइ ! वैरीजना समूहने मार्या विना,
सीता पाव्याविना, बीजीषणने पोते श्रपेतुं राज्य श्राप्या विना, तथा शत्रुची वीटाएला था रामने एकाकी बोडीने, तुं चाल्यो नहीं जा ? श्रथवा तेमां तारो कंई पण दोष नथी, पण मारोज दोष बे, केम के हजु हुं हीं जीवतो बेठो ढुं. हे सुग्रीव ! तुं मने सानिध्य कर ? हे हनुमान ! तुं अगाडी था? हे चंद्ररश्मि ! तुं उत्साही था ? तथा हे जामडल ! तुं उद्यमी था ? अरे अत्यारे मारो कोइ एवो संबंधि नथी, के या मारा नाना जाने सज करे !! एवी रीते कल्पांत करीने शुन्य थया थका राम मूर्च्छित थया. त्यारे बिजीषणे कयुं के, हे प्रभु! तमो धीरज राखो ? केम के शक्तिथी हवाएलो प्राणी रात्रिसुधि जीवी शके बे, माटे तेने वास्ते उद्यम करो ? पढी रामनी श्राज्ञाथी सुग्रीवादिकोए लक्ष्मणनी आसपास विद्याना बलथी चार द्वारोवाला सात किल्ला बनाव्या. वली ते समये खामिना दुःखथी दुखित थएला सुग्रीव, अंगद, अंशु, तथा जामंडल श्रादिक विद्याधरो ते किल्लाउने घेरीने त्यां रह्या.
हवे ते समये नामंडलनो हितेबु मित्रजानु नामनो महान विद्याधर त्यां श्रीने तिथी रामने कड़ेवा लाग्यो के, हे स्वामी ! अयोध्याथी बार योजनने बेटे द्रोण राजाथी रक्षित थपलं कौतुकमंगल नामनुं एक मनोहर नगर बे. त्यां कैकेयी ना जाइनी विशल्या नामे पुत्री बे, तेणीना हाथना स्पर्शथी या लक्ष्मणजीनुं शल्य दूर थशे अने ते पण जो सूर्योदय पेहे
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
