Sarvagnashatakam

Author(s): Labhsagar
Publisher: Aagamoddharak Granthmala

Page 316

जिनसमयस्य माहात्म्यम 291 द्रव्यस्तवभावस्तवविषया, आज्ञाबाह्या-आप्तोपदेशशून्येतिहेतोर्भवफलैव-संसारनिबन्धनमेव, आज्ञाया एव भवोत्तारणहेतुषु प्रमाणत्वात् / ननु या तीर्थकरानुद्देशवती सा भवफला युक्ता, नत्वितरा जिनपक्षपातस्य महाफलत्वादित्याशङ्कयाह-तीर्थकरोद्देशेनाऽपि-जिनालम्बनेनाऽपि, आस्तां ततोऽन्यत्र स्वमतिप्रवृत्तिर्भवफलैवेति प्रकृतम् / यतो न तत्त्वतो-न परमार्थतस्तदुद्देशवती स्वमतिप्रवृत्तिस्तस्मित् तीर्थकरे उद्देशः-प्रणिधानं यस्याः सा तदुद्देशा / य एव हि आज्ञया प्रवर्त्तते स एव जिनमुद्दिश्य प्रवर्तते इत्यभिधीयते, नापर' इति / न च तीर्थकरमुद्दिश्य प्रवृत्तिर्जिनाज्ञाबाह्या कथम् ? इति शङ्कनीयम् , कुसुमादिभिर्द्रव्यस्तवं कुर्वाणे साधौ स्तेन्यादिकुकर्मोपार्जितद्रव्येण द्रव्यस्तवं कुर्वाणे श्रावकादौ च प्रतीतत्वादित्यादि सुधियां सुप्रतीतमेवेति गाथार्थः // 115 // अथ पथिकोत्पथिकदृष्टान्तसिद्धमनुष्ठानं सम्यग्योजयितुं गाथामाह॥ तेणं जं परसमए अकरणणिअमाइ सुंदरं किंची। तं चेव य जिणसमए वुच्चंत होइ फलवंतं // 116 // ब्याख्या-येन कारणेन पथिकोत्पथिकयोः समानक्रिययोरपि दिग्वैपरीत्यं, तेन यत् परसमयेशाक्यादिदिगम्बरादिदर्शने अकरणनियमादिकं सुन्दरं-जीवरक्षादिरूपं नाममात्रेण शोभनं कियद् भवति, तदेव जिनसमये-जैनशासने उच्यमानं-अवतार्यमाणं सम्यग्दृष्टिनानुष्ठीयमानमित्यर्थः, फलवत्-समीहितफलजमकं भवेत् / मोक्षहेतोः संयमस्य हेतुत्वात् / जैनप्रवचन एव ज्ञानादिसहकारिकारणसामप्रथाः सद्भावात् , न पुनरुत्पथिकस्योऽपि, तस्य मूलभूतकारणस्य ज्ञानस्यैवाभावात् / ' मिच्छादिट्ठिस्स अन्नाण'. मिति वचनात् / વલી તીર્થ બહિર્વ7 દૂર રહો, તીર્થશાસનની અંદર રહેલાની પણ જિનાજ્ઞાવગરની જિનવિષયકપણ પ્રવૃત્તિ સંસારફલને આપનારી હોય છે. જે માટે હરિભદ્રસૂરિજી આઠમાં પંચાશકમાં જણાવે છે.'समडपवित्ती' गाथा. अर्थ-२१मतिपूनी तमाम माया माज्ञापसानी डावाना 20 ससार 125 બને છે. તે ક્રિયા તીર્થકરના ઉદેશ-આલંબનવાલી હોય તે પણ પરમાર્થથી તીર્થકરના ઉદેશ-આલંબનવાલી નથીજ. જે તીર્થંકરની આજ્ઞાથી પ્રવર્તે છે તેજ જિનને ઉદ્દેશીને પ્રવર્તે છે. બીજો નહિં, તીર્થકરના ઉદ્દેશવાલી ક્રિયા આઝાબાહિર કેમ હોય ? એમ ન શકવું. પુષ્પાદિથી દ્રવ્યપૂજા કરનાર માધમાં અને ચોરી વિગેરે કુકર્મ થી ઉપાજિત દ્રવ્યવડે પૂજા કરનાર શ્રાવકમાં પ્રસિદ્ધ હોવાથી એ मुविमानाने प्रसि छ. // 15 // હવે પથિક અને ઉપથિકના દષ્ટાંતથી સિદ્ધ અનુષ્ઠાનને જોડે છે– મલનો અર્થ તે કારણથી પરમતમાં જે કાંઈ અકરણનિયમ આદિ સુંદર હોય તેજ જિનમતમાં આચરવામાં આવે તે ફળદાયક થાય છે. મોક્ષને હેતુ જે સંયમ તેને હેતુ હેવાથી. ચર્થ-જિનમતમાં જ જ્ઞાનાદિ સહકારિકારની સામગ્રીની વિદ્યમાનતા છે. પણ ઉન્માનિ મતમાં નથી. તેનું મૂળભૂત કારણ જે જ્ઞાન તેને અભાવ હોવાથી “મિથ્યાદષ્ટને અજ્ઞાન ' એ વચનથી. "वाय-भवाय मोक्ष भगवाथी सु२ छे. तां सभ्यष्टि साधुन शुभसवाणु થાય છે. પણ મિથ્યાદષ્ટિને નહિં. કારણુ-તેને સહકારિ કારણું જે જ્ઞાનાદિ, તેને અભાવ છે. જ્ઞાનનું स७४।२।२९५९ पढमं नाणं तओ दया' में क्यनयी सि छ.