________________
કથા-કૃતિ
એક અન્ય મીશ તેને દુનિયામાં આવ્યું પાંચ વર્ષ થઈ ગયાં હતાં.
પરંતુ જાણે એ દુનિયાને ઓળખી જ નહીં શકી હતી, ન તો કંઈ જાણતી હતી આ માયાજાળનાં વિષયમાં, ન કદાચ કઈ જાણવા પણ ઇચ્છતી હતી. તદ્દન બેદરકાર જેવી એ બેઠી રહેતી. તેની સાથે કોઈ રમવા પણ ઇચ્છતું નહીં. તેના મોટા એવા હોંને જોઇને કદાચ બધા ડરતા હતા. ઉમરના. પ્રમાણમાં એ કંઇક મોટી જ લાગતી હતી. શરીરથી અવશ્ય મોટી હતી, પરંતુ માનસિક રૂપથી જાણે તેનો વિકાસ કંઇ થયો જ ન હતો!
અમારા પડોશમાં રહેતી હતી – નામ હતું મીરા. કેટલા બધા વ્હાલથી, ઉલ્લાસથી રાખ્યું હશે તેની માએ આ નામ! પહેલાં પહેલાં તો તેની માને દુઃખ તો ઘણું થતું હતું પોતાની દિકરી પ્રત્યે બાળકોનો આવો અળગાપણાનો વ્યવહાર જોઇને, પણ કરી યે શું શકે? હવે તો જાણે કોઠે પડી ગયું છે. મીરાને પણ એકલતામાં મન ક્યાં સુધી લાગે? રમવા ઇચ્છે છે, એમની પાસે જવાનો પ્રયાસ પણ કરે છે, પરંતુ બાળકો ભાગી જાય છે . . . શાળામાં તેને દાખલ કરતા નથી.
ધીરે ધીરે આખરે આ મોટા મ્હોંવાળી મીરાએ પોતાનું મન વાળી લીધું. એકાકીપણાથી કંટાળી જવાની પોતાની ટેવ તેણે બદલી નાખી. બાળકો તેનાથી દૂર ભાગી જતા હતા, તો તે પણ તેમની પરવા છોડીને, એકલા. બેસવાનો આનંદ માણવા લાગી.
ઘરની બહાર એક નાનકડું ઝાડ હતું અને ઝાડની નીચે હતો એક પત્થર. તેના પર ઘરના કામમાં માની બધી મદદ કરીને, એકલી બેઠી બેઠી એ શેરીને પેલે પાર દૂર સુધી જોતી રહેતી. પાસે કોઈ આવી ગયું તો ચુપકીદી સાધીને જોયું - ન જોયું કરી દેતી.
બસ હવે તો બહાર બેઠા રહીને પણ તેની ખામોશી વધવા માંડી, ખુદી ખતમ થવા લાગી, માનસિકતા વિકસિત થવા લાગી અને પોતાની અંદરની દુનિયામાં એ ખોવાઈ જવા લાગી. ઉંમર પણ તેની વધવા લાગી અને ઉંમરના વધવાની સાથે સાથે તેની એકલતા પણ – ના, એકલતા હવે તેના માટે ‘બોજ” નહીં, ‘મોજ' બની ગઈ હતી. આ મોજની મસ્તી વધવા માંડી. બહારના રમત-રમકડાં તેનાં તો ક્યારના યે છૂટી ગયા હતા, જાણે હવે અંદરમાં કોઈ મજાનું રમકડું હાથ લાગી રહ્યું હોય!
[ ૧૮ ]
પારુલ-પ્રસૂન
