________________
અમાપ્ય ઊંચાઈ પર પહોંચેલ આ ‘મા’ એટલી સહજ સરળતાથી બીજાની સેવામાં – કલ્યાણમાં લાગેલાં રહે છે તે જોઈ આશ્ચર્યમુગ્ધ જ રહી જવાય છે. બાલિકાઓ અને બહેનો માટે તો તેઓ વાત્સલ્ય અને આશ્રયનું એક વિરાટ વટવૃક્ષ જ છે, તો બીજી બાજુ જીવનભર એમની પાસેથી આત્મસાધના માટેની દઢતા પ્રાપ્ત કરતા રહી અંતકાળે માત્ર માણસોને જ નહીં, પશુઓને પણ સમાધિમરણ પમાડવાની ક્ષમતા. ધરાવનાર આ ‘મા’નું વ્યક્તિત્વ વિરલ છે! અનેક મનુષ્યોએ જ નહીં, ગાય, વાછડા અને કુતરાઓએ પણ એમની પાવન નિશ્રામાં આત્મસમાધિપૂર્વક દેહ છોડવાનું ધન્ય પુણ્ય પ્રાપ્ત કરી જીવન સાર્થક કર્યું છે. એવી સર્વજગતારિણી વાત્સલ્યમયી માને માટે શું અને કેટલું લખું? વર્ણનાતીત છે એમનું અદ્ભુત, વિરલ, વિલક્ષણ જીવન !
આવી પરમ વિભૂતિ માના ચરણોમાં તેમ જ આવી પાવન તીર્થભૂમિ પર ખુલ્લા આકાશની નીચે બેસીને અનેક ઉચ્ચ વિચાર આવે છે અને સરી જાય છે. અચાનક એક વેદના ઊઠે છે કે આ સ્વર્ગીય દુનિયાને છોડીને વળી પાછા વ્યવહારોની ખોખલી દુનિયામાં પરત જવું પડશે? મન ઉદાસ થઈ જાય છે. નથી જવું ! કાશ ! (આપણી જ ઇચ્છાઓથી. સર્જાએલી) એ દુનિયા જ ન બની હોત તો ! ! હંપીમાં, વાત્સલ્યમયી. માનાં ચરણોમાં જે મમત્વ, જે પ્રેમ મળે છે એ પેલી દુનિયામાં ક્યાં મળશે? એ દુનિયાને આ વિભૂતિ વિષે ક્યાં કંઈ ખબર છે? છતાં જવાબદારીઓ ખેંચે છે . . . જવા માટે વિવશ કરે છે. જવા તૈયાર તો થાઉં છું, પણ આ સંકલ્પ સાથે કે . . . ‘ફરી અહીં પાછી આવીશ . . . થોડા જ દિવસોમાં . . .”
ગહન રાત્રીમાં આ વિચારો અંતરાત્મા પર છવાઈ જાય છે અને મનપ્રાણ પર પુનઃ શાંતિ વ્યાપી જાય છે....
(સ્વ.) કુ. પારુલ ટોલિયા
એમ.એ.
નોંધ:- આ લેખ લખ્યા બાદ ૧૯૮૮માં લેખિકાનો દિવ્યાત્મા આ ‘ખોખલી’ દુનિયા છોડીને ચાલ્યો ગયો – કદાચ પોતાના સૂક્ષ્મ આત્મરૂપે આ આત્મજ્ઞા માને પગલે મલવા !
.
પારુલ-પ્રસૂન
૨૩]
