________________
પહોંચીએ તે પ્રમાણે પ્રવાસ કરતાં હતાં. અને...ધરણેન્દ્રના અવતાર સમા બે દૈવી
એક સાંજે ગુજરાતનાં તીર્થ સ્થાનોની યાત્રાર્થે આગળ પુરુષો સહાય કરવા આવી પહોંચ્યા !
નીકળ્યા અને પ્રયાણ શરૂ કર્યું. રસ્તામાં જે ગામ જવાનું હતું ઇ.સ. ૧૯૬૦-૬૨ની આસપાસની આ ઘટના છે. ત્યાંનો રસ્તો ડ્રાઇવર ભૂલી ગયો કે શું કોઇક અલગ જ રસ્તે આ ઘટના સમયે જોકે મારી ઉંમર બહુ નાની ચાર-છ વર્ષની ચડી ગયો અને ઘોર અંધારું વ્યાપી ગયું અને એકાએક હતી અને આ ઘટનાનો સાક્ષી હોવા છતાં આટલી નાની વરસાદનું એક જોરદાર કમોસમી ઝાપટું આવી જતાં આખો ઉંમરનાં પરિણામે યાદ ન હોય તે સ્વાભાવિક છે. આમ છતાં રસ્તો કે જે કાચો રસ્તો હતો તે પાણીથી તરબોળ થઇ જતા મોટા થયા બાદ મને મોટી બહેન તેમજ ઘરનાઓ પાસેથી જમીન નરમ થઇ જતાં ગાડી પણ ડચકાં ખાવા લાગી અને આ ઘટના સાંભળવા-જાણવા મળી હતી.
થોડા અંતરે આગળ જઇને એક ખાડામાં કારનું વ્હિલ ફસાઇ બચપણ રાજકોટમાં વીત્યું. રાજકોટમાં પિતાજી ઇસ્ટ ગયું અને ગાડી અટકી ગઇ. કારનું હિલ ખાડામાંથી બહાર આફ્રિકામાં આવેલા જીબુટી નામના દેશમાં વરસો સુધી રહ્યા કાઢવા અનેક મહેનત કરવા છતાં કંઇ વળ્યું નહીં. વરસાદ બાદ અત્રે રાજકોટમાં સ્થાયી થયા હતા. વરસોના પરદેશના જોકે અટકી ગયો હતો પરંતુ સાથોસાથ ગાડી પણ ઘોર વસવાટને પરિણામે રાજકોટમાં જીબુટીવાલા તરીકે જ અમારું અંધકારમાં જંગલ જેવા રસ્તામાં અટકી ગઇ હતી. ચારે. કુટુંબ જાણીતું હતું. શહેરની વચ્ચે જ અમારો જીબુટીવાલા તરફ ઘોર અંધારું અને માઇલો સુધી કોઇ દીવા પણ દેખાતાં બિલ્ડીંગના નામનો બંગલો હતો અને પૂજ્ય સાધુ-સાધ્વી ન હતા. તમામ ભાઇ-બહેનો નાના હોવાથી ગભરાઇ ગયા ભગવંતોની વૈયાવચ્ચનો સારો લાભ મળતો હતો. પિતાજી હતા. કે જેઓ પોપટભાઇ જીબુટીવાલાનાં નામે રાજકોટમાં જાણીતા પિતાજીએ અત્યંત ધીરજ અને શ્રદ્ધાપૂર્વક ગાડીમાં ઉપરાંત ત્યાના પ્રખ્યાત માંડવી ચોક જૈન દહેરાસરમાં પ્રમુખ બેસી ગયા અને નવકાર મહામંત્રનું સ્મરણ કરવા લાગ્યા. અને ત્યારબાદ વરસો સુધી ટ્રસ્ટી તરીકે હતા. જેને પરિણામે નવકાર મંત્ર પર એમની અતૂટ શ્રદ્ધા હતી અને તે જ ભાવના દરેક પૂજ્ય સાધુ-સાધ્વી ભગવંતો સારી રીતે પરિચિત હતા. અને શ્રદ્ધા સાથે સ્મરણ ચાલુ હતું. કેટલાક સમય વીત્યો પિતાશ્રીને પણ જૈન ધર્મ પરત્વે અનહદ ભક્તિ હતી અને અને થોડીવારમાં દૂરથી કોઇ બે વ્યક્તિ કે જેમણે ચોરણી તેમાં પણ શ્રી નવકાર મંત્રમાં અપૂર્વ શ્રદ્ધા અને ભક્તિ હતી. અને કડીયું પહેર્યું હતું તે દેખાઇ. એકદમ સફેદ દૂધ જેવાં
બધા ભાઇ-બહેનોમાં સૌથી નાનો હું હતો અને તમામ ચોરણી અને કડીયું પહેરેલાં આ બન્ને વ્યક્તિના હાથમાં ભાઇ-બહેનો શાળા-કોલેજમાં ભણતા. જોકે મારો અભ્યાસ અણિયાળી ડાંગ હતી અને ખેતરેથી આવતાં હોય હજુ શરૂ જ થયો ન હતો અને દર ઉનાળામાં અમે એ સમયે એમ જણાતાં હતાં. પરંતુ પિતાશ્રીએ કહેલી વાત મુજબ આ મોટી શેવરોલેટ ગાડી હતી તેમાં બેસી સૌરાષ્ટ્રના વિવિધ બન્ને વ્યક્તિ કોઇ સાધારણ ખેડૂત જેવી ન હતી પરંતુ જાણે જૈન તીર્થોનાં દર્શન કરવા જતાં હતાં. આવા જ એક વર્ષમાં દેવી પુરુષ હોય એવા લાગતા હતા. ગુજરાતમાંનાં તીર્થ સ્થાનોનાં દર્શને આ જ પ્રમાણે અમારી આ બન્ને પુરુષો કારની નજીક આવ્યા અને પૂછ્યું શું ગાડીમાં નીકળ્યા હતા. ઉનાળાનો સમય હોવાથી પ્રવાસ થયું છે ? અમે તેમને હકીકત જણાવી. બન્નેના શરીરનાં સામાન્ય રીતે રાત્રે જ કરતા હતા અને આશરે ૧૦/૧૧ બાંધા કસાયેલા અને બાવડાં મજબૂત હતા. તેમણે બન્નેએ આસપાસ નજીકના કોઇ ગામ પર પહોંચીએ તે રીતે સાંજના કારનાં પૈડાને ખાડામાંથી એક ઝાટકે બહાર કાઢીને ડ્રાઇવરને આગલા તીર્થ સ્થાનમાં ચોવિહાર કરીને પ્રસ્થાન કરતા હતા કાર ચાલુ કરવા કહ્યું. ડ્રાઇવરે કાર ચાલુ કરતાં તુર્ત જ સ્ટાર્ટ અને રાત્રે ૧૦ થી ૧૧ વાગ્યે આગલા સ્થળની ધર્મશાળા પર થઇ ગઇ. પિતાજીએ બન્નેને નજીકના ગામનો રસ્તો પૂળ્યો
૨૪૭
(વ.) ધર્મપની દિવ્યાબેન હરસુખલાલ પારેખ તથા (વ.) સુપુત્રી તરુણ હરસુખલાલ પારેખના મરણાર્થે
(સરદારગઢ-મુલુન્ડ) હસ્તે : શ્રી હરસુખલાલ જેચંદભાઇ પારેખ
