________________
: ૧૪ : કુલવધ :
સંસાર જીવનની જવાબદારી.' કહી સરસ્વતી આગળ થઇ.
અને પોતપેાતાના શયન કક્ષમાં ગયાં.
4
અને પ્રાત:કાળે જ વહાણુ પાતનપુર નગરીના દરે લંગર નાખીને ઉભું રહ્યું.
વહાણમાંથી મુનિમ પહેલે। નીચે ઉતર્યાં અને નગરીમાં સ ંદેશા આપવા રવાના થયા.
અને સિને પ્રથમ પ્રહર પૂણ થતાં જ સરસ્વતી પેાતાના સ્વામી સાથે અંદર કાંઠે ઉતરી.
અંદરકાંઠે વદિનના અને સરસ્વતીના માતાપિતા આવ્યાં હતાં. ખીજા પણ અનેક સગાવહાલાં આવ્યાં હતાં.
વરસા પછી દેવન્નિ સહુને ભેટી પડયા.
દેવદિનની માતા તે સરસ્વતીને હૈયા સરસી લેતાં જ ખેાલી : - દીકરી......તારા જેવી કુળવધૂ જેના કુળમાં હોય તેનું કુળ કદી પણ કરમાય નહિ',' અતેની માતાએ તેને વધાવ્યા.
અને જ્યારે પ્રિયંગુ શેઠે જોયું કે, વહાણુમાં અઢળક લક્ષ્મી ભરી પડી છે. ત્યારે તે આશ્રયથી વિમૂઢ બની ગયા. તેણે સરસ્વતીને કહ્યું : ' વહુ... એટા, મારા કુળના દીપક દેવદિન નથી પણ તુ છે... મેં જીંદગીમાં એક પણ પૈસા સુકા'માં વાપર્યાં નથી. હવે તારી ઈચ્છામાં આવે તે રીતે વાપરજે.’
સરસ્વતીએ સાસુસસરાના અને માતાના ચરણમાં મસ્તક નમાવ્યું.
ત્યારપછી તેને વાજતે ગાજતે નગરીમાં લઇ જવામાં આવ્યા.
અને આખી નગરી બુદ્ધિના ભંડાર સમી કુળવધૂને જોવા માટે જાણ્યે ઉતરી પડી.
ચારે ને ચૌટે સરસ્વતીના ગુણુની અને બુદ્ધિની વાર્તા થવા માંડી.
ભવનમાં પહોંચ્યા પછી સરસ્વતી અને દેવદિન શ્રી જિનેશ્વર ભગવંતના દનાથૅ મંદિરમાં ગયા. અને સરસ્વતીની ઇચ્છા મુજબ પ્રિયંગુ શેઠે એક
લાખ સુવર્ણ મુદ્રાઓ ગરીઓને છૂટે હાથે દાન રૂપે દીધી.
અને તેનું સંસારજીવન શરૂ થયું. સંસાર માં સુખ પણ છે અને દુ:ખ પણુ છે. પરંતુ જે દુ:ખ છે તે વનને જાગૃત કરવાનું ઔષધ હાય છે...અને જે સુખ છે તે વનને માહનિદ્રામાં પેાઢાડનારૂ એક વિષ હાય છે.
સરસ્વતી આ સત્ય સમજતી હતી અને પળેપળ પોતાને જાગૃત રાખી રહી હતી.
: ઉપસ હાર :
દિવસેા જવા માંડયા ...વરસે જવા માંડયા કાળને કાણુ રાકી શકયું છે ! ગઇ કાલે નાના બાળકો હતાં તે માજ નવજુવાન અને છે અને આજના નવજુવાન આવતીકાલે વૃદ્ધ પણ બને છે.
માનવી થ'ભી જાય છે, માનવીના કાર્યો થંભી જાય છે પણ કાળ કદી થંભતા નથી. કાળ તા ચાલ્યેા જાય છે. એની ગતિને શકનારી કાઈ શક્તિ સરજાણી નથી. સરજાશે પણ નહિ.
જ
દેવન્તિના માતાપિતા મૃત્યુ પામ્યાં. પુત્રને અને પુત્રવધૂને સંપૂર્ણ સુખમાં મૂકીને મૃત્યુ પામ્યાં.
સંતાનેાના મસ્તક પર જો દર્દ કે વેદના ઉભરાતાં હાય છે, તે માહમાં ડૂબેલાં મામા પેતાના મૃત્યુને પણ સુધારી શકતાં નથી.
સરસ્વતીના માતાપિતા પણ વિલય પામ્યાં. સરસ્વતી ચાર બાળકની માતા થઇ.
ચેાથું બાળક ત્રણ વર્ષોંનું થયું ત્યારે તેણે સ્વામીને કહ્યું : સ્વામી, સંસારને કદી અંત નહિ આવે ..હવે આપણી પ્રતિજ્ઞા સંભારીએ...કદાચ ..’
• શું? '
આમને આમ આપણે રહી જઈશું તે આપણા આત્માને કદી સુખ નહિં સાંપડે !'
- સરૂ, હું પ્રતિજ્ઞા ભૂલ્યા નથી. પરંતુ આપણા આાળક નાનાં છે...અને.’
6
એના પણ એક રસ્તા છે,'
