________________
: કલ્યાણ : એપ્રીલ : ૧૯૫૬ : ૧૧૯ :
લાખની વસ્તીમાં માત્ર બે હજાર જ સાધુ- માંગી માંગીને શું માંગશે ? પાનસેને અંબર સાધ્વીઓ હશે એટલે દસ હજારે એક સાધુની કે આલપાકનાં કેટ નહિં માંગે, આપણે ત્યાં શું આપણે છુટથી ભક્તિ ન કરી શકીએ? શું રોટલી હશે તે માલપુવા નહિ માંગે, માંગશે આપણે એટલા બધા નિર્માલ્ય બની ગયા છીએ? માત્ર ટુકડો રોટલી, કટકે કાપડ, કે પુસ્તકઆમાં આપણે નબળી મનવૃત્તિ જ જવાબદાર પેન, અને આ વિદ્યાર્થી અવસ્થામાં પ્રાથમિક છે. આપણે જે લગ્નાદિ પ્રસંગમાં હજારો પ્રેમ ઉત્પન્ન કરવા માટે કદાચ આથી વિશેષ રૂપીયા વાપરવામાં પાછી પાની કરતા નથી. સારી ઈન્ડીપેને કે ઘડીયાળ માંગે તે આપણે ગર્વમાં માતા નથી, એવા શક્તિવંત છીએ, તે પણ આપણા બાળકો જે કોલેજમાં જાય છે સાધુસંસ્થાના ઉત્કર્ષમાં કદાચ આપણે સમાજ તેને નહિ કમાતે લેવા છતાં આથી વિશેષ ઉત્સાહથી જોડાઈને, ત્યાગભાવનાથી પિતાની શું નથી આપતા? જ્યારે તેને ત્યાગ અભ્યાસ લકમીને છુટથી સદુપયોગ કરે તે કેવું પછી સાચી સમજણવાળો થશે એટલે આપેસુંદર ફળ આવે ! આ સદ્વ્યય કરનારા આપ એને ત્યાગ કરશે. બાળકને રમકડાં સંખ્યાબંધ સદુગ્રહસ્થ નીકળે તેમાં વાંધો લેનારા બાલ્યવયમાં આપવા પડે છે, તે સંસારી સર્વ નીકળે તે તેમને વધે લેવાને અધિકાર જ વસ્તુઓને ત્યાગ કરી, સંયમી જીવનની બાલ્યશું છે? આપણી એ સાચી મુડીને સંભાળવામાં અવસ્થામાં કદાચ સમાજ આટલે ભેગ આપે તે આપણી જે મુડી ખર્ચાય છે તે સાર્થક જ છે. જેમ કેલેજમાંથી નીકળેલે વિદ્યાથી કુટુંબને કદાચ સોમાં દસ ગેરલાભ લેતા હોય તે પણ નાયક બને છે, તેમ આ સાધુઓમાંથી પણ તેની ઉપેક્ષાવૃત્તિ જ રાખવી ઘટે. કારણ કે, એવા તરણતારણ મહાન પુરૂષ પ્રગટવાને દરેક શાસનના હીરે એ ખાણમાંથી જ પ્રકાશિત સંભવ છે. આપણે આપણું સાધુસંસ્થાની થવાના છે અને થાય છે, તે આપણે ભૂલ- આશાતના કરતાં હવે અટકવું જોઈએ, અને વાનું નથી.
તેને કેમ વિકાસ થાય, તેમાં આપણે કઈ - જ્યારે આપણે આપણી ફરજ સમજતાં રીતે સહાયક બની શકીયે તે જ લક્ષ રાખવું થઈશ, આપણા સાધુસમાજને તેમના સંયમ- કલ્યાણપ્રદ છે. ટીકા એવી ન હોવી જોઈએ કે, જીવનની જરૂરીયાતે વિવેકપૂર્વક આપવાની આપણી સાધુસંસ્થાની કીંમત ઘટી જાય. ભાવનાવાળા થઈશું, તેમના સંયમજીવનને આપણા વીરશાસનના એ રક્ષક છે. પૂર્વના વિકસાવવા માટે આપણે લાગણીથી સેવા બજા-મહાપુરના જે વચનામૃતે આપણને મળે છે, વિશે, તેમની ભૂલેને જાહેરમાં ખોટી રીતે તે આ સંસ્થાને જ આભારી છે. જડવાદના હો-હા કયો સિવાય, પ્રેમપૂર્વક સમજાવવાની ઘેરામાં સપડાઈ ઘેનમાં ને ઘેનમાં આપણે આઅને સંયમમાં દ્રઢ રહેવા માટે બંધુભાવે પણી જાતને જ આપણે સમાજને આ વિઘાપ્રેરણું કરીશું, તે જરૂર આ સંસ્થા એક તક પદ્ધતિથી નબળો પાડી રહ્યા છીએ. આપણે આદર્શ સંસ્થા બનવા પામશે, સુંદર બગીચો સાધુસંસ્થાને કહેવાને હકદાર છીએ, પણ બનશે, અને તે સમાજને પણ શીતળતા આપણી યોગ્યતા તેવા પ્રકારની હોવી જોઈએ. અપશે, સાધુ કે સાધ્વીઓ આપણી પાસેથી જેનસાધુપણું એ આ જમાનામાં સામાન્ય
