________________
૧૫૮
શ્રી જૈન ધમ પ્રકાશ.
about u ગા ગી પાસે મ્હાંના બીહામણાં હાડકાં દેખાડનાર એ બ્રહ્મચ ના ત્યાગજ છે. મ્હાંની ગતાને હરાવી કૃષ્ણુ વ નું જોર જમાવવામાં પણ એનાજ હાથ છે. નેત્રના ચળકાટ દૂર કરી તે પર મલીનતા પ્રસારનાર, યાદશકિત અને મજબૂત શરીરના અન્ત આણનાર એ ત્યાગ આપણે એક મહાન્ શત્રુ છે. એના ત્યાગ ન કરવાથી મનુષ્ય કાંન્તિમય, તેજસ્વી અને અતિશય વીયવાન્ અને છે. કહેલું પણ છે કે- તેનસ્વિનો મહાવીયા વેયુ: બ્રહ્મચર્યતઃ । વિષયલેલુપતા એજ શારિરીક તેમજ આત્મિક સૌંદયતાને નિમૂળ ઉખેડવાને બસ છે.
બાહ્ય સુંદરતાને મેળવવા નિ:સંશય આપણે સાતે બ્યસનોને તિલાંજલી આપવી જોઈએ. એ કાવડે આપણે આત્મિય સાંદયતાને ખીલવી શકીએ. ધુમ્રપાન, મદિરાપાન, દુષ્ટ વિકારે ત્તેજક આહાર, માંસ ભક્ષણ, રાત્રિèાજન અને નાસ્તિકતા એ બધાં આપણા બેઉ પ્રકારના સોંદર્યના વિકાસની આડે આવનારાં છે. તેએનાથી બની શકે તેટલું આપણે દૂર રહેવુ. ચેાગ્ય છે.
સૌંદર્યાં વેડફી દેતાં, ના ના સુ'દરતા મળે;
ક્રમ
સૌંદર્યો પામતા પહેલાં, સૌંદર્ય બનવું પડે. [ કલાપી. ] ગુજરૃર કવિરત્ન કલાપી પણ આપણને એવુ જ સમજાવે છે. આત્મિક સાંઢય તા પ્રતિ મીનદરકારી બતાવ્યાથી આપણને કદી પણ બાહ્ય સુંદરતા મળતી નથી. એવા સાંઢયતાની સ્પૃહા રાખ્યા પહેલાં આપણા હૃદયને આપણે સુંદર અને સ્વચ્છ ખનાવવુ પડશે, આત્માને ઘેાડા ઘણા અંશે પણ રહિત બનાવવા પડશે; પણ આપણા હૃદય તા ક્રોધાગ્નિ, કામાગ્નિ, વિરહાગ્નિ, ચિંતાગ્નિ વિગેરેથી ખળી રહ્યા છે. આપણાં ચિત્ત અને મ્હાં અભિમાનથી અક્કડ થઇ ગયાં હાય છે; આપણી ચિત્તભૂમિપર રાગ દ્વેષ લેાભ અને સ્વા વિગેરે એક બીજાઆની સખીઓ ઝેરી રાસ રમી રહી હૈાય છે, વિષયાના દુર્ગંધમય ધુમાડે આપણા આત્માને કૃષ્ણવર્ણી બનાવી રહ્યા હાય છે, ત્યાં એવી સાંદતા મેળવવાને પ્રયાસ રણુમાં ડાંગર વાવવા જેટલેાજ સફળ છે. જ્યાંસુધી પરમાત્મા મહાવીરના દોરેલા પથે પરવરશું નહીં, ત્યાંસુધી આપણે એ અલૈકિક નૂરને મેળવવાની વાત આકાશકુસુમવત્ લેખવી જોઇએ. જૈન સિદ્ધાતેમાંથી ભણ્યાલય વસ્તુઓનું જ્ઞાન મળી આવે છે, છતાં આપણે મના કરેલી અભક્ષ્ય વસ્તુના આહાર કરી શરીરની અને આત્માની સુ દરતાને નાશમાગે' વાળીએ છીએ, અનેક રાગાને જન્મ આપીએ છીએ. રોગીષ્ઠપણામાંતીત્ર વેદનાએ સહન કરવામાં આત્માના શ્રેયની કરણી ક્યાંથી સૂઝે ? એ તીવ્ર વેદનાઓ ભેળવતાં આપણે અન્ય કોઇને શું દોષ દઇએ ? આપણાં કૃત્યતેજ દોષ જોઇએ ને વિચારીએ કે
