Divyadeep 1967 Varsh 04 Ank 09

Author(s): Chitrabhanu
Publisher: Chandulal T Shah

Page 8

તિમિ ર માં તે જ
૨૫૦૦ વર્ષ પહેલાની આ વાત છે. ભગવાન પછી ઉઘડે છે પણ ત્યારે તે રાત પડી ગઈ મહાવીર અને ભગવાન બુદ્ધના સમયની આ હોય છે. ઉપગુખે કહ્યું: “તું જેતી નથી? અત્યારે પ્રેમકથા છે.
અમાસ છે. હું તારે ત્યાં પૂનમને દિવસે આવીશ. મધમાં વાસવદત્તાને કોણ નથી જાણતું? હું પૂનમ સિવાય અભિસારને આવકારતા નથી.” જેનું યૌવન સોળે કળાએ ખીલ્યું છે, રૂપગવી વાસવદત્તાએ કહ્યું: ‘તું ગમાર માણસ લાગે છે! એ નાર છે. એના આંખની એક અમી નજર મારે ત્યાં રાજકુમારે અને ધનાઢ્યપતિઓ આટા ખાતર મગધ દેશના રાજપુત્રો, ધનપતિઓના મારે છે પણ મને સમય નથી. ત્યારે તને તે દીકરાઓ એને ત્યાં ચક્કર મારે છે પણ વાસવ- હું આમંત્રણ આપું છું. હું પૈસા નથી માંગતી દત્તાને એમને મળવાને સમય જ કયાં છે ? પણ આદર અને આનંદથી મારા મહેલમાં લઈ
જવા માંગું છું.” ના, ઉપગુપ્ત ન ગયે. વાસવએક અમાસની કાળી રાત્રિએ વાસવદત્તા
દત્તાને થયું કે આની પાસે રૂપ છે પણ મગજ ઉતાવળી ઉતાવળી અભિસાર પર જાય છે. એના
નથી; સાધુ છે પણ સમજણ નથી. એ ચાલી ગઈ. મનમાં કામ છે, કામની માદક વૃત્તિએ એના મનને કબજે લઈને બેઠી છે. કામને વશ બનેલી આ વાતને રપ વર્ષ વીતી ગયાં. યુવાની વાસવદત્તાને વિચારવાનું કે જેવાને સમય નથી. રૂપના પૂર સાથે આવે છે ત્યારે આંખને આક
અંધારી રાત્રિ છે, એ મદમત્ત બની ચાલી ર્ષણથી આંજી નાખે છે, જાય છે ત્યારે એ જ જાય છે ત્યાં ઝાડના નીચે જેણે આત્મકલ્યાણને માણસને ઝાંખે, નિસ્તેજ અને નિર્માલ્ય કરીને ભાગ લીધો છે એવો એક નવયુવાન, તેજસ્વી જાય છે. વિષય પ્રારંભમાં ૨સવંતા પણ અંતમાં અને પ્રતિભાશાળી ઉપગુપ્ત સાધુ સૂતે છે. નિરસ. પણ આત્માના આનંદની મસ્તી ઓર છે.
એ તે યાત્રાને છેલ્લે દિવસ આવે ત્યાં સુધી આ ઉપગુપ્ત વાસવદત્તાની ઠોકરે ચઢી જાય છે. ચિંતનમાં સ્વસ્થ. જે આનંદથી જન્મ લીધે એ જ વાસવદત્તાને થયું આ કોણ છે? એણે વિદ્યુત દીવો આનંદથી મૃત્યુને ભેટે. બન્ને પળે આનંદની જ કરીને જોયું તો એક શાંત સાધુ સૂતેલે છે. હોય છે. આતમને અંતરદીપ જલતે જ હોય, કેટલે ભવ્ય સાધુ! કેવી સૌમ્ય આકૃતિ! પૂછ્યું, પ્રકાશ આપ્યા જ કરતે હોય. તું કેણ છે?” “હું ઉપગુપ્ત.” આ જંગલમાં, આવી ખડબચડી ધરતી ઉપર તું શું કરવા પો વાસવદત્તા ૨૫ વર્ષમાં નિસ્તેજ થઈ ગઈ. છે? ચાલ, મારા મહેલમાં ચાલ. તને સુંદર શય્યા અતિ ભેગ, અતિ રેગ. ભેગી અંતે ભેગને જ આપું, સુંવાળા પદાર્થો આપું, ઉત્તમ ભેજન ભેગ બની રેગી બને છે. વાસવદત્તાનું શરીર આપું, રસવંતી વસ્તુઓ આપું.” આ સાંભળીને જીર્ણ બની ગયું, ચામડીના રેગે ફૂટી નીકળ્યા, ઉપગુણ હસી પડ્યો. માનવીને ઘણીવાર થાય, આખું શરીર દુર્ગધથી ભરાઈ ગયું. જે રાજપુત્રો, આ બધી વસ્તુઓ મળતાં જીવન ધન્ય બની ધનપતિના સંતાને એને જોવા માટે તલસતા જાય. પણ આ વસ્તુઓ મેળવવામાં જ અધન્યતા હતા એ એની સામે તે શું જાય પણ એ માર્ગે રહેલી છે તે તે ઉપગુપ્ત જે જ જાણે. પણ પણ જતા નથી. આ રેગીષ્ઠ સ્ત્રી ગામમાં ન જગતના લેકેની આંખ તે ઘણું મોડું થયા રહે તે માટે ગ્રામજને એને ગટરની બાજુમાં