________________
૧૨૦
બુદ્ધિપ્રભા.
ત્યારે નેલસને જવાબ દીધો “માજી બીક? I don't know whઠt is fearmother બીક શી વસ્તુ છે તે હું જાણતો જ નથી. આવા વિચારથી છેવટે આગળ જતાં તે એક મેટ પ્રખ્યાત વૈધો થય માટે ભય રાખવા જોઈએ નહિં તેમ લય આવતાં તેને શાંતિથી અને વિર્યથી નાશ કરવો જોઈએ. આપણામાં કેટલીક અામાતાએ છોકરાંને નાનપણથી ” એ બે
લ્લી આવી, વાઘ આવ્યો, મહેતાજી આવ્યા વિગેરે શબ્દોથી બાળકોને બીક બતાવી તેમનાં અંતઃક. રણુ બીકણ ને બાયલાં કરે છે ને પરિણામે તેઓ મોટાં થતાં બીકણુને બાયલા બને છે માટે પ્રસંગવશાત કહેવું પડે છે કે કોઈપણ દિવસે બાળકોને એવી બેટી ધમકી આપવી નહિ અને તેમને બીક બતાવી તેમનાં અંતઃકરણ બીકણુ-બાયલાં બનાવવાં નહિં.
અપૂર્ણ
जैनगुरु कूलनी आवश्यकता.
(લેખક–આત્મ-સાણંદ) વહાલા બંધુઓ!
દુનિયામાં દરેક ધર્મ તરફ અવલોકન કરતાં અને દરેક ધર્મની સ્થિતિ જેનાં જૈન જેવા ઉત્તમોત્તમ ગણાતા ધર્મમાં સંખ્યા અને જ્ઞાનની ખામી જોઈ ખરેખર એક માટે નિઃશ્વાસ મૂકવો પડે છે. ખરેખર જ્ઞાનની ખામી અને સંખ્યાને ઘટાડો જોઈ દિલગીરી થવા વિના રહેતી નથી. એક સમય એવો હતો કે દુનિયામાં જૈન ધર્મ પાળનારાઓની સંખ્યા ચાલીસ કરેડની હતી અને લગભગ અઢી વર્ષ પહેલાં મહાન ઉપાધ્યાય શ્રીમદ્દ યશ વિ. જયજી મહારાજના વખતમાં ચાલીલ લાખ જૈનેની સંખ્યા હતી અને હાલ માત્ર નામના જેને ફક્ત વેતાંબર મૂર્તિપૂજક જૈને ત્રણ ચાર લાખના આશરે રહ્યા છીએ તેમાં પણ જ્ઞાનવાળા થોડાજ. આ સ્થિતિ જોઈ ખરેખર તે વિષે એક મોટો અગત્યને વિચાર થાય છે. હે બંધુઓ ! આપણે જે નીખાલસ હદયથી બુદ્ધિપૂર્વક તેનું ખરું કારણ શું તે વિચારીશું તે આપણને તરત તેને માટે એજ જવાબ મળશે કે તત્ત્વજ્ઞાનની ખામી છે. આ જમા ને જ્ઞાન અને કેળવણીનો છે પણ બેસી રહેવાને નથી અને જ્ઞાન ફેલાવો કરવાને માટે ગુરૂ ફૂલની અત્યંત આવશ્યકતા છે. આ સ્થળે આપણને સ્વાભાવિક પ્રશ્ન થશે કે ગુરૂકૂલની શી જરૂર ? તો બેશક મારે કહેવું જોઈએ કે બંધુઓ ! આપણે સમજણપૂર્વક પક્ષપાતનાં ચમા ઉતારી વિચારીએ તે ગુરૂકુલની જરૂર આપોઆપ ભાખ્યા સિવાય રહેશે નહિ. જગતમાં સૂર્ય ઉગતાં કાગડાઓ કાકા કરે છે અને મનુષ્ય આનંદિત થાય છે. તેમ દુને કાગડાની પેઠે ચાંદાં જેવા પ્રયત્ન કરે છે પણ સજને તેથી પોતાનું કાર્ય કરવાને માટે પછાતપડતા નથી ને હંસની પેઠે પિતાનું કાર્ય કર્યા કરે છે તેમ કાપી જે ગુકૂલન માટે થાય તે સજ્જનોએ પિતાના કાર્યથી પછાત પડવું ન જોઈએ ? આ સ્થળે બીજે પણ એક પ્રશ્ન થશે કે ગુરૂકૂલ એટલે શું ? તે તેનો જવાબ એ કે યોગ્ય સ્થળે જ્યાં હવા પાણું સારાં હોય ને જયાં સ્ત્રી જાતિનો બીલકુલ પરિચય થાય નહિ અને વિદ્યાથીઓ બ્રહ્મચર્ય સારી પેઠે પાળી શકે તેમજ બાળકોને પાંચ કે સાત અમુક નિયમીત વખત સુધી મૂકવામાં આવે અને જ્યાં ધાર્મિક જ્ઞાન વ્યવહારિક, નૈતિક
