________________
૧૨૪
બુદ્ધિપ્રભા.
નિનાદ, તલવારોના ખણખણાટ-ઉલ્લાટ ટા) યંત્રના શત્રુ હદય ભેદી ધડાધડ થતા અવા
છે જેના કાનમાં ભણકારા મારી રહ્યા છે, એવો વર, કદાચીત તે એંશી વર્ષને બુક થયે હશે, જેનું ડેકું હાલી રહ્યું હશે, પગ સ્થિર રહેતા નહી હશે, કિંવા તલવાર પકડવાનું જોર તેના હાથમાં રહ્યું નહી હોય તે પણ, તે વર આ વખતે તે સત્ય પક્ષ છોડી અન્યપક્ષ વિકારશે નહીંજ ! માજી રાણાને જે પૂર્ણપણે ઓળખતું હશે, મહારી વર્ણવેલી વખત ને તે ઉદ્યાન ભુમી પરનો રાજરત સિંચનને દિવસ જેને યાદ હશે તે હું કોણ છું તે સત્વરે કહી શકશે? બેલે સ્વામીભક્ત રાજસેવકે ! એક નિષ દરબારી | બેલો હું કેણું છું ! શું બધાય ક્ષત્રીવીને તે ભુતકાળ વિરમૃત થયો છે ?!!”
વીરરસથી ઉભરાઈ જતું આ કુમારનું ૨૫ષ્ટ ભાષણ સાંભળી સર્વ સભા ચત થઈ ગઈ. અમરરામ નીચે મુખે ઉભો હતો, વૃદ્ધ વીરેનાં ડકાં હાલવા લાગ્યાં ને બેલવા લાગ્યા કે “તે રાજસ્થાનને કલંક લગાડનાર દીવસ અમોને યાદ આવે છે. તે વખતે સર્વની બુદ્ધિ ક્ષિણ થઈ ગઈ હતી. મંત્રી શ્રેષ્ઠ અમરાય! આટલા બધા રાજકાર્ય તત્પર-કુશળ-સ્વામી નિઝ હેવા છતાં પણ તે વખતે દુછવાસનાના ભોગ થઈ પડ્યા! એકંદર રીત્યા તે વખત ઘણો ખરાબ હતે. અમે સર્વ રાજપુતાને તે દિવસ યાદ આવે છે ત્યારે અમારા અંગપર રોમાંચ ખડાં થાય છે. પણ શુર તરૂણ? આટલા ભાષણ ઉપરથીજ તમે યુવરાજ છે એમ શા પરથી હમારે માનવું ?”
આ પ્રશ્ન પુરો થતાં થતાં મતિ ત્યાં એકદમ વિજળીના જેટલી ચપળતાથી લિલાવતી આવી પહોંચી. આ વાર્તા આવતા અંકમાં
અપૂર્ણ ખલાસ થશે.
પાદરાકર,
हीर सौभाग्य महाकाव्य.
(અનુવાદક–વકીલકેશવલાલ પ્રેમચંદ મેદી. બી. એ. એલ, એલ. બી.)
(અનુસંધાન ગતાંક પૃષ્ઠ. ૮૮ થી.) હે ચિત્રરથ મારા દેખવાવડે કરીને દેવકનાં તમામ વનો દાસરૂપ થયેલાં છે તેવા મારા આગળ તું શું ઉત્સાહ વહન કરે છે એમ કહેલી વનલક્ષ્મીના હસતા દાંત હેયની શું એમ તે વનમાં મૂચકુન્દનાં ઝાડે શેભે છે.
જાણે ઇન્દના ઘોડા, સ્વર્ગના હાથી, તથા અપરાઓ વાળા ક્ષીર સમુદ્રના સરોવરનું પ્રતિબીઓ હાયની શું તેમ ઘેડ, હાથી, તથા વિલાસી સ્ત્રીઓ જેમાં કીડા કરે છે તેવા કીડા અર્થે બનાવેલા સરોવરો તે ઊપવનમાં શોભતા હતા ૯૪
મધ્યમાં વિવિધ રચનાએ કરીને જડેલા છે મરામણ જેમાં તેવા સરોવરોની લક્ષ્મીઓના ઘરેણા હાયની શું તેમ મકરન્દ ને માટે દેડીને આવતા ભ્રમરેથી વ્યાપ્ત સુવર્ણ કમળાવડે તે ઉપવન શેતું હતું, ૫.
ઈન્દ્રના સરોવરની લક્ષ્મીને જીતવાની ઈછા વાળા હાયની શું તથા મિતીએ જડેલા
