Atmanand Prakash Pustak 087 Ank 01

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 11

‘એ હા! વસુના વાંધા છે ના ? પણ તું વિચાર કરી જો, એ આવશે પછી તેા તારે દુઃખ નહિ રહે ના ? ’
અરે! પૈસા આવે પછી કોઇને દુ:ખ રહે છે તે મને રહેશે? ખાશું', પીશુ' ને મજા કરીશુ. થાય તે દાન કરીશું. વધશે તે કરાં વાપરશે. પછી દુ:ખ કેવુ ?
· પણ તું ખરાખર વિચાર કરી જો–મે’ કઈકને પૈસા આપ્યા છે, પણ પૈસા મળવાથી એમનુ જે સુખ હતુ' એ પણ એમણે ગુમાવ્યુ' છે!'
અરે હાય કાંઇ! પૈસા મળવાથી મૈં તો કાઇને દુ:ખી થતા જોયા નથી ! 1
તા ત્યારે તુ' ઘેર પહેાંચી જા. તારે ત્યાં મે સેાનાના છ ચરૂ મૂકયા છે. પાંચ આખા છે, છઠ્ઠો થોડા અધૂરો છે!'
લકાય
* અરે ! કાંઈ વાંધા નિહ, છ ચરૂ ધન કોને કહે? મારું દુ:ખ અરધું પ તા આ સાંભળતા જ ચાલ્યું ગયું છે ! ' યક્ષ મનમાં ને મનમાં હસી રહ્યો ને આ ભાઈ દાડતા ઘેર પહોંચ્યા.
ઘેર જઇને જુએ છે તાછ ચરૂ સાનુ ભરેલા એની દૃષ્ટિએ પડયા. એ તા આનંદમાં આવી ગયા. એને થયુ' પેલા વૃક્ષ પાસે એ યક્ષનુ જ એક થાનક કરીશું. લોકો એની પૂજા કરશે, અને યક્ષને પણ સારૂ લાગશે.
પણ એટલામાં એને એક બીજે વિચાર આવ્યો; આ અધૂરો ચરૂ પહેલા પૂરા કરી લઈએ પછી બધુ કરીશ,
અને એ અધૂરા ચરૂ પૂરા કરવા માટે હવે એ રાતદિવસ મહેનત કરવા મંડયા. કોઇનાં કામ કરે, કાઈની પાસે પઢાવે કોઇને ધમકાવીને કઢાવે. કોઈ ને ફાસલાવે, કોઇની પાસે માગે, અને એમ જે રકમ આવે એ બધાનુ` સેાનું લઈને પેલા અધૂરા ચરૂમાં નાંખે.
પણ કાણુ જાણે શું થાય –એ ચરૂ જ્યારે જુએ ત્યારે એટલે ને એટલે અધૂરો દેખાય ! પછી તો એણે રાજાને પણ માંએ ચડીને કહ્યુ, મારા પગાર વધવા નઇએ. મારે ઘણાં કામ કરવાં પડે છે ! ભાડું ભથ્થું તેા હું આછામાં એક લઉં છુ એટલે પગાર વધવા જોઇએ !’
રાજાને એના કામથી સંતાષ હતા, એટલે એણે પગાર વધારી આપ્યા.
એ પગાર વધારે પણ એણે ચરૂમાં પધરાવવા માંડયે !
પણ ચરૂ ? એ તો અધૂરા ને અધૂરા ! એમાં ન કાંઈ વધે કે ઘટે! પેલા અધિકારી ભાઇ તા હવે ચિંતામાં પડી ગયા. એને એ ચરૂ પૂરા કરવે છે એ પૂરા થતા નથી. અને એટલે એમના બીજા કેટલાંય કરવા ધારેલા સારાં કામ પણ રખડ્યા કરે » !
ઘડીભર તા એમ પણ થાય કે, એ ચરૂ પડે ખાડમાં. આપણે એ પૂરો કરવા ની. પણ એ વિચાર આવે ન આવે ત્યા અને થાય છે ના ના, ઘેાડાક માટે અને અધૂરા રહેવા દેવા? પછી તા માણસના પરાક્રમની કિંમત શી ? !ણ એમ ને એમ દિવસો પસાર થતા રહ્યા એને છેવટે લાગ્યું કે એ યક્ષ પાસે જ જવા દે. એને ખુલાસે મેળવવા દે.
એટલે એ પાછા યક્ષ પાસે ગયા. પણ આ વખતે એણે યક્ષન જ તૈયા નહિ. ઘણા પ્રયત્ન કર્યું પણ યક્ષ કયાંય ૐખાણા નહિ.
છેવટે થાકીને એણે માટેથી બૂબાબૂમ કરી ત્યારે એના કાનમાં અદૃશ્ય અવાજ માત્ર આવ્યા : ‘ હું ભાઇ! તુ મતના આહી આવ્યો છે. તારા એ અધૂરા ચરૂ ભરાશે નહિ ત્યાં સુધી તું સુખી થવાના નથી ! ’ પણ તા એ શી રીતે ભરાય ? હું તા એમાં કાંઈ ને કાંઈ નાખતો રહું પણ એ ઊલટાને વધારે ને ત્રધારે ઊણા થતા જાય છે!'
માનદ પ્રકાશ