Atmanand Prakash Pustak 086 Ank 08

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 13

સમય સમયનુ` કામ કર્યે જ જાય છે, એની ગતિમાં રજ માત્ર સ્ખલન નથી થતુ. તેથી જ “ અઘટિત ઘટયતિ ઘાતિ। ’’ એવી ઉપમા આપવામાં આવી છે. એક દિવસે તેઓ મગધદેશના વસંતપૂર ઉદ્યાનમાં કાર્યાત્સગ કરી રહ્યા હતા. એટલામાં યાંના શ્રેષ્ઠીની કન્યા શ્રીમતી પેાતાની કેટલીક સખીઓ સાથે ક્રીડાથે ત્યાં આવી. શ્રીમતી હજી કુંવારી જ હતી સખીઓથી છૂટી પડી તે આ ધ્યાનસ્થ મુનિ પાસે આવી દૂરથી આ તપસ્વીની મુખમુદ્રા જેના પૂરાળ પ્રદીપ્ત થયા. એ એકીટસે ધ્યાનસ્થ મુનિ સામે àઇ રહી. શ્રીમતીના હૃદયમાં નવીન અંકુરનો પ્રાદુર્ભાવ થયા કે “પર તો આ ધ્યાનમગ્ન મુનિને જ” મુનિની કુમારમૂર્તિ
તેના માનસપટમાં અકાઈ ગઈ
આ કુમાર હજી કાયાસમાં જ્યાં નાં ત્યાં સ્થિર હતા. આખું ઉપવન એ ચેાગમાં સૂર મેળથતું હતું પણ એ શાંતિ કે રસેયના સગીતને સાંભળવાની ધીરજ શ્રીમતીમાં ન હતી. મ'ત્રમુગ્ધની જેમ તે એકદમ આવી મુનિના ચરણમાં ઝુકી પડી. ઘેાડીવારે આદ્ર કુમારે આંખા ખેાલી અને શ્રીમતી સામે નિહાળ્યુ. પુણ્યના પરમાણુએ જ જાણે દેહ ધરી યાગમાગ થી ચલિત કરતા હોય એમ ક્ષણવાર લાગ્યુ. એક વખતના રાજવૈભવ યાદ આવ્યો. આર્યભૂમિ:ાં આવ્યા પછી આવે! ઉપસર્ગ થશે એવી તે તેમને કલ્પના પણ ન હતી. તેાફાની પવનને લીધે સયમના સઢ ચિરાતા હોય તેમ લાગ્યું પોતે કેટલા નિળ છે, પ્રતિકૂળ ઉપસર્ગની સામે લડવામાં કેટલા કાયર છે તે સમાયુ'. પોતાના મુસ્તાક ર હૈ ના રા યા ગી
મી ઉપર જ
પ્રતિકાર ન કરી શકયા. છુટવાનું મન છતાં પગ પા ખેંચી ન શકયા. કહેવાયુ છે કે કાન્તા ના સુમેળ વદિત સર્જનમત । ત્યાગની દીક્ષા લેતી વખતે દેવેના નિષેધને ન ગણકારનારા તપસ્વી પોતાની દુ॰ળતા જોઈ રહ્યા. પગે પડતી શ્રીમતીને અનાદર કરવાનુ સાહસ તે શી રીતે કરી શકે ? તેણે પોતાના અળના સંચય કરવા માંડયા. શ્રીમતીએ ફરી એકવાર આકુમારની સામે જોવાના પ્રયત્ન કર્યાં. મુનિ પણ જાણે સ્વપ્નની કોઇ સુંદરીને નિહાળતા હાય એમ વિહલ પણે તેની સામે જોઇ રહ્યા. વચના કરતા પણ એ દૃષ્ટિમાં અજબ અ હતા. અંતર અંતરને ઉકેલતુ. હાય ત્યાં શબ્દનું શું ગજું ? પૂર્વભવના યુગયુગના એ
સ્નેહીઓ માંડ માંડ એકબીજાને મેળવી શકયા હેાય એવી તૃપ્તિ ઉભય આત્માએએ અનુભવી.
પણ એક મુનિ અબળાની વિનંતી સ્વીકારે એ
પાન્ડાના પર ક્ષણવાર તિરસ્કાર આવ્યા પણ રાગ સામે તેનું કંઇ ના ચાલ્યું. તે 'મુનિના ચરણમાં પોતાનું સર્વસ્વ અર્પવા ચાલી નીકળી. વિશુદ્ધ પ્રેમબળ, અણુતા એ તેના શસ્ત્ર હતા. મુનિને વવુ એ તેનું ધ્યેય હતું.
શું સંભવિત છે...? “ નાસ્તિ રાગ સમે। રિપુ’'સપાટી પરના તફાન નીચે ગભીર શાંતિ અને તૃપ્તિ દેખાયા. શ્રીમતીની જેમ આકુમારના મા એટલા સરળ ન હતા. એ રાગ અને ત્યાગ વચ્ચે ઝુલવા લાગ્યા. વૈરાગ્ય અને ભાગની વચ્ચે એક મહાસાગર ઘુઘવતા હતા. મળના ઉપાસક માટે ખીન્ન બધા માર્ગ અધ હતા. આખરે તે શ્રીમતીને
જુન−૮૯]
[૧૨૭
આજ સુધીમાં શ્રીમતિએ અનેક મુનિવરોના સ્વાળ કર્યા હતા. તેમના ધર્મોપદેશ સાંભળ્યા હતા. પણ ઉદ્યાનમાં બાનરય રહેલી અદ્ર કુમારની મૌન મૂર્તિએ તેને જેવી દીન અને પરવશ બનાવી હતી તેવી દશા તે તેણે પહેલા કોઇવાર અનુભવી ન હતી. યૌવનનીઉદાસતાને ચરણ નીચે ચાંપા ભલભલા તપસ્વીને તેણીએ તાપમાં તપતા અને કમા જોયા હતા. આજ સુધી તેના અંતરનો એક તાર પણ નહાતા કપ્યા. પણ આ કુમારમાં એવું શું હતુ કે તેને જોતા જ શ્રીમતીના બધા તાર એકી સાથે ઝઝુઝણી ઉડયા ! શ્રીમતીને મુનિના વેશ કેવળ આવરણનુલ્ય ભાસ્યા. યુગયુગની આરા ધનાનું ધન એ આવષ્ણુ પાછળ છુપાયેલું... હાય તેમ એને લાગ્યું.