Atmanand Prakash Pustak 086 Ank 08

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 12

ળતા ન મળી. પછી જ સાચું મને મંથન શરૂ થયું. ઉપજ્યા કે જ્યાં નથી વીતરાગ ધર્મ કે નથી તે પૂવે” મેં કેઈક સ્થળે જોયું છે એવી તરંગશ્રેણી એ ભવનિસ્તાર કરવામાં સાધનરૂપ ધમને ઉપદેશક. પ્રવતી, ધારણાના નાના પ્રકારે મસ્તિષ્ક પ્રદેશમાં જાતિસ્મરણ જ્ઞાનના પ્રભાવથી ભુલાયેલે ભૂતકાળ ઝંઝાવાતના વાયરા માફક ઘૂમી વળ્યા, આખરે નેત્ર આગળ ખડે થયો. રાજવૈભવ, સુખોપભોગ, જાતિસ્મરણ જ્ઞાન પ્રાપ્ત થતા જ પિતાને પૂર્વ સાંસારિક ગડમથલ એ બધામાંથી તેને રસ ઉડી ભવ જે.
ગયે. તે કલાના કલાકો સુધી જિન પ્રતિમાનું ઘડીભર આદ્રકુમાર અનાર્યભૂમિમાંથી જાણે ધ્યાન ધરવા લાગ્યા. ઉંચકાઈને આર્યભૂમિમાં આવી ગયા હોય આદ્રકુમારની આવી ઉદાસીન અવસ્થા અનુભવી અને કેઈ અનેરી સૃષ્ટિમાં વિહરતા હોય તેવું તેના પિતાને ધ્રાસકો પડે. કુમારને કેઈએ દશ્ય નેત્રો સામે જોવા લાગ્યા. તેનો પૂર્વભવ મેળવ્યો હોય અથવા કેઈએ તેની પર કારણ સિનેમાના ચલચિત્રોની માફક તેના ચક્ષ સમીપ કર્યું હોય એવો વહેમ ગયા. આદ્રકુમારને રમી રહ્યો.
પહેલાની જેમ રસ લેતે કરવા રાજાએ ઘણા ઘણા
ઉપાય અજમાવ્યા પણ તેની કંઈ અસર ન થઈ. આતે વીતરાગ ભગવાનની પ્રતિમા, એ ભગ વાને ઉપદેશેલી, આત્માનો ઉદ્ધાર કરનારી પ્રવજ્યા
અહર્નિશ ચિંતા રહેતી કુમાર છાને માને મેં પૂર્વભવે મારી પત્ની સહિત ભાવપૂર્વક સ્વીકા
નાસી ન જાય તે માટે પાંચસો સુભટો તેની રેલી અને સાધુ-સમુદાયમાં રહી મેં વર્ષો સુધી
આસપાસ પહેરો ભરવા લાગ્યા. પરંતુ જે છુટવા
માટે જ જીવે છે તેને કેણ બાંધી શકે ! ને. નિરતિચાર પૂર્વક શુદ્ધ જીવન ગાળ્યું તેવી જ રીતે મારી એ ભવની પત્ની બંધુમતીએ પણ પવિત્ર
વત્સલ પિતાની બધી જ યુક્તિઓ નિષ્ફળ બનાવી આર્યાઓના સમુદાયમાં રહી સાધ્વી જીવન પસાર
આદ્રકુમાર એક રાતે છાનોમાનો વહાણમાં ચડી કર્યું.
બેઠો અને આર્યભૂ મિના કિનારે ઉતર્યો.
એ પવિત્ર ભૂમિ પર પગ મૂકવા જ જા . પરંતુ સાધુ જીવનમાં એક ભૂલ થઈ ગઈ અને એ ભૂલે કિનારે આવેલી ને કાને ભર સમુદ્રમાં
સ્મરણ જ્ઞાનથી નિરખેલ દશ્ય તાજુ થયુ. દીક્ષાની ધકેલી દીધી. સંસારના વિષરૂપ સમજીને વિસારી કંગના બળવત્તર બની. નિરાબાધ સુખ, શાશ્વત્ મૂકેલા વિષયને સાધ્વી જીવનમાં નિષ્કલંક જીવન
શાંતિ અથવા પરમપદની પ્રાપ્તિ એજ તેનું પ્રધાન જીવતી બંધુમતીને જોતા ફરી માણવાના કેડ
દયેય બન્યું. યાગ, વૈરાગ્ય અને તપશ્ચર્યાના માગે ઉપજ્યા. મનમાં ઉદ્દભવેલી આ વાતનો ઇશારો એ પ્રયાણ કરવા તેનું દિલ વારંવાર પોકારી ઉડત. પવિત્ર સાધ્વી બધુમતીને કાને જતા એને વિચાર અંતરની ઝંખનાને શાંત કરવા તેણે પોતે જ આ કે- “જે સૃષિ મર્યાદા તેડે તે જાતમાં જૈન મુનિને વેશ પહેરી લીધો. ચારિત્ર ગ્રહણ ઉભુ રહેવાનું સ્થાન જ ન મળે એટલે અનશન વખતે આકાશવાણીમાં સંભળાયું કેદ્વારા પ્રાણનું બલિદાન દઈને “સાધુને પિતાની “કુમાર ! તારે દીક્ષા લેવાની વાર છે હજી સાધુતાને ખ્યાલ કરાવે.” આમ વિચારી તે ભોગાવળી કમ બાકી છે માટે ઉતાવળ ન થા” અનશન કરી કાળધર્મ પામી સ્વર્ગે સિધાવી. પણ પણ તેણે કોઈની સલાહ કે સૂચના ન માની મનથી જેણે સાધુવ્રત ખંડિત કરેલું છે એવા હે પિતાના નિર્ણયમાં આગળ વધ્યા કાયાનું દમન પાછળ રહ્યો. અને દેખાદેખીથી અનશન કરી સ્વર્ગે કરતા મનેવિકારને રાધતા આદ્રકુમાર આર્યભૂમિમાં ગયા. પણ એ ભૂલના પ્રતાપે એવી ભૂમિમાં વિહરવા લાગ્યા.
૧૨૬
[ આત્માનંદ પ્રકાશ