Atmanand Prakash Pustak 080 Ank 09

Author(s): Popatlal Ravjibhai Salot
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 7

બાજુમાં એક વાવ હતી. તેની પાસે શૂરે દઢવર્માએ કહ્યું, “આપની વયંપ્રભા દેવી ઈરછાનુસાર ફરતા હતા.
શ્રી પ્રભ વિમાનથી એવીને, ઘાતકી ખંડના પૂર્વ આ ઝૂંપડીમાંથી દરિદ્રતાની મૂર્તિસમાન એક વિદેહના નન્દીગ્રામમાં નાગશ્રીના ગર્ભમાં ઉત્પન સ્ત્રી નીકળી. તેને ન હતું રૂપ કે હતું યૌવન થઈ છે. આપે જે સ્ત્રીને જોઈ તે જ નાગશ્રી. માથા ઉપરના રૂક્ષ વાળ આમ તેમ ભટકતા હતા પેલે પુરુષ છે નાગશ્રીને પતિ. નાગિલ મહા શરીર પર અધુ ફાટેલ મેલું વસ્ત્ર હતું. પિટ હતું દરિદ્ર છે. પેટ પૂર્તિ માટે આખો દિવસ ભૂતની મહું તેણે આમ તેમ નજર નાખી પછી વાવ માફક ભટકતા રહે છે. છતાં પેટ ભરાતું નથી, તરફ આગળ વધીને નજર નાખી, તે નદીને કાંઠે તે ભૂખ્યા સૂર્વ છે અને ભૂખે જાગે છે. વળી એક પ્રોઢ કન્દમૂળની શોધમાં ધરતી ખોદતે હતે. નાગશ્રી તદ્દન ભાગ્યહીન છે. માને કે એક બીજાને રમણીને કઠેર સ્વર સાંભળી, તે કેદાળી મૂકીને અનુરૂપ વિધાતાએ સર્જન કર્યું છે. તેથી છ કન્યાને ઉભો થઈ ગયો. તે મનુષ્ય પણ ખૂબ દરિદ્રી અને જન્મ આપ્યા બાદ ફરી ગર્ભવતી બની છે. તેની ક્ષુધાનું મૂર્ત સ્વરૂપ શો હતા. ક્રમશઃ હ તેને છ એ કન્યા માતા માફક ભાગ્યહીન છે. તેમાં વધુ સ્પષ્ટતાથી જેવા લાગ્યો. તેના ભૂખ્યા શરીરની નથી રૂપ કે નથી શ્રી. તેઓ પણ જંગલી ભૂંડણો શિરાઓ એવી ઉભરાતી હતી કે તેના શરીરને જેમ આખો દિવસ અન્ન માટે ભટકે છે. જવલન્ત સમજીને શિખાઓ તેને ઉપર ચઢી રહી તે સાંભળી મને હૃદયમાં આઘાત લાગ્યો. હતી, સારંએ શરીર શત ચિહેથી એવી રીતે મારી અનિદ્ય સુંદરી સ્વયંપ્રભા શાને લઈને આ ભરેલું હતું કે જાણે અલક્ષમી દેવીએ તેના નિંદ્ય કજિયાખોર નાગશ્રીના ગર્ભમાં ઉત્પન્ન થઈ શરીરને કોટી કોટીને અલગ કરી દીધું હતું. તે વિચારતાં ન સમજાયું. તેણે એવું શું પાપ
રમણી કહેતી હતી, “જો તું અનની વ્યવસ્થા કર્યું હશે કે અત્યંત સુંદર, વેતપ્રભા પંજ સમી કરી શકતો ન હોત તે વિવાહ શા માટે ક્ય? સ્વયંપ્રભાને વિધાતાએ આ મહા દરિદ્રો વચ્ચે અને એક પછી એક છ કન્યાને શા માટે ઉત્પન્ન ધકેલી દીધી અને પૂર્વ એવું શું પુન્ય કર્યું કરી? જુવે છે ને હું ફરીને ગર્ભવતી બની છું?” હતું કે તે ઈશાન કલ્પને શ્રીપ્રભ વિમાનમાં પટ્ટ
આ સાંભળીને બીચારા ઉપર જાણે કે વજી મહ દેવી તરીકે જન્મી હતી? કર્મની ગતિ અત્યન્ત પડ્યું. તે બોલ્યા, “આ વખતે પણ કન્યા અવ. ગહન છે. અસહાય નૃણ સમાન સમગ્ર જીવગણ તરી તે?”
સંસારના પ્રવાહમાં હંમેશ પ્રવાહિત બની રહ્યા સ્ત્રીએ કહ્યું, “તે હું શું જાણું.”
છે. આ જીવનમાં જે પ્રબળ અને પ્રતાપશાળી
અને દ્વિસ પન્ન છે તે પછીના જીવનમાં સત હીન તુ ન જાણતી હોય તે શું હું જાણું છું? મહાદરિદ્રિ પણ બની શકે છે. આજે હું ઇશાન તેમ કરે તે ત્યાં ખસવા લાગ્યા. ત્યારે તે સ્ત્રીએ કલ્પના શ્રીપ્રભાવિમાનને અધિપતિ છું વિશ્વની તેનું વસ્ત્ર પકડે લીધું. તે બેલી, “અરે વીર સમસ્ત સંપત્તિ અને સમસ્ત સુખ મારા પગ તળે પુરુષ! કુકૃત્ય કરતી વખતે કોઈ ધ્યાન આપ્યું છે. પણ કાલે જ્યારે મારું આયુષ્ય સમાપ્ત થશે નહિ અને હવે ભાગે છે?”
ત્યારે અહિથી અવીને સ્વય પ્રભાની જેમ મહા તે ઉપરાન્ત બન્ને વચ્ચે કજિયો શરૂ થયે. દરિદ્રના ઘરમાં જન્મ લઉં તેમ પણ બને. ત્યારે એક બીજાને ગળે દેવા લાગ્યા. હું કશું ન સમજી આ મારૂં રૂપ કે વૈભવ કશું ન રહેશે. મારે પણ શ, તેથી પ્રશ્ન સાથે દઠવર્માની તરફ જેવા તેની જેમ અહીં તહીં અન્ન માટે ભટકવું પડે લાગ્યા.
મારૂ મસ્તક ઘૂમવા લાગ્યું. હાથ પગ શિથિલ જુલાઈ’ ૮૩]
[૧૫૫