Atmanand Prakash Pustak 080 Ank 09

Author(s): Popatlal Ravjibhai Salot
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 6

4
.
છે
જોકે
લલિતાણ દેવ (પૂર્વાનુવૃત્તિ)
છે
-
:
તે સરિતાની નજીકને પ્રદેશ છેડી, હું પર્વના હું ચીસ પાડી બેલી ઉઠ, “તું આ શું શિખર તરફ ચઢવા લાગે. હું સ્વયંપ્રભા સિવાય કહે છે? સ્વયંપ્રભા માટે હું શેક ન કરું?
એક પણ ક્ષણ જીવી શકીશ નહિ-તેમ લાગ્યું. તને કયાંથી ખબર હોય કે મારે સંસારમાં તે તેથી નિર્ણય કર્યો કે શિખર પરથી ફદકે જ મૃગાક્ષીજ સારભૂત છે? બાકી બધું અસાર છે.” મારી, આત્મહત્યા કરી લઊં. સ્વયંપ્રભાના સ્વયંબુદ્ધ છેડી ક્ષણે ચૂપ રહ્યો. ત્યારે મેં વિચારમાં મારી જાતને પણ ભૂમી ગયા. નમીને તેને કહ્યું, “સ્વયંભુદ્ધ! એક વખત જેમ
દેવનું શરીર આ રીતે નાશ પામતું નથી. તમે મારું રક્ષણ કર્યું હતું તેમ આજે રક્ષણ કરે. આ સમયે હું બેભાન જેવી સ્થિતિમાં હતું. મારી સ્વયંપ્રભા જ્યાં હોય ત્યાં મારે મેલાપ
જ્યારે કૂદકે મારવા તૈયાર થયે ત્યારે દૂરથી કરાવી આપો હું તારો હંમેશને દાસ બનીને સંગીતા મધુર સ્વર જે કંઈને ગંભીર અવાજ રહીશ.” મારે કાને પડયે
સ્વયં બુધે કહ્યું, “મહારાજ! આમ તમે હે મહાસત્વ! આપ આ શું કરી રહ્યા છે? તમારી જાતને કેમ ભૂલી ગયા? તમે માનવી આપ સ્ત્રી માટે એટલા વ્યાકુળ બન્યા તેટલા નથી તમે દેવ છો. સામાન્ય અવધિજ્ઞાનનો ઉપવ્યાકુળ ધીર માનવી મૃત્યુથી પણ થતા નથી. ત્યાગ કયા તો સ્વયંપ્રભા કયાં ને કેવા રૂપમાં મેં ઉપર દષ્ટિ કરી, કઈ નજરે ન પડ્યું.
છે તે જાણે શત એમ ન કરતાં, આપ અહીં પણ તે અવાજ મને પરિચિત લાગ્યો હતો. એ તહી ભટકી રહ્યા છે. આ બધુ અવધિજ્ઞાનથી અવાજ હતા યંબુદ્ધને. ગબ્ધ સમૃદ્ધિ નગરીમાં જાણીને આપને આભસ્થ કરવા આવ્યો છું.” જે અવાજે મને બેધ પમાડયું હતું તે અવાજ “ભાઈ, તું બરાબર કહી રહ્યો છે. હું મારી અહીં કયાંથી સંભવે ? તેનાજ ઉપદેશથી હ દેવ જાતને ભૂલી ગયો છું. સત્ય તે એ છે કે સ્વયં સંપત્તિ પામ્યું હતું પણ હવે આ સંપત્તિ શુન્ય પ્રભા વિના હું નિસત્વ બની ગયો છું-મને તેને ભાસતી હતી, હું બેલી ઉઠશે, “સ્વયં બુદ્ધ, મેલાપ કરવ મારે બીજું કશું જેતું નથી.” તમે કયાં છો?”
હે રાજન! એમ થશે. ભવિતવ્યતાને કોણ તે જ સમયે વેત વસ્ત્રધારી સભ્ય મુખ ધારી ફેરવી શકે છે? હું આપને શક્તિ આપે છે. પુરુષ મારી સમક્ષ ખડે થયે. તેના હોઠ હલતા અવધિજ્ઞાનને ઉપયોગ કરો. આપ બધું જ સ્વ હતા. “મહારાજ! હું સ્વયંબદ્ધ છું. હાલમાં ચક્ષુથી જોઈ શકશે” ઈશાનેન્દ્રના સામાનિક દેવ તરીકે ઈશાન કલ્પમાં પાછલી બીના વિચાર કરતાં, મેં દીપશિખા હું દઢધર્મા નામે જન્મ પામ્ય છું, અવધિજ્ઞાનથી સમાન એક આકર્તિકાને મહાશૂન્યથી મૃત્યુ આપની સ્થિતિ જાણી તત્વ ઉપદેશ આપવા આ લેક તરફ દેડતી દેખી ધીમે ધીમે એક ગામના છું. આયુષ્ય પૂર્ણ થતાં, સ્વયંપ્રભા વન પામી, સીમાડાનું દશ્ય નજરે પડયું મેં એક જીર્ણ મૃત્યુ લેકમાં આવી છે. તમે તેની ખાતર ફેગટ ઝૂંપડી જોઈ તેની આગળ વનવેલ અને ઝાડી શેક ન કરે.
જઈ વન્ય કૂકડાઓ અહીંતહીં ઘૂમતા હતા. ૧૫૪]
[આત્માનંદ પ્રકાશ